© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ჩემთან ხარ თითქოს და მაინც არ ხარ ბოლომდე ჩემთან-ბოლომდე ჩემი. როგორც პეპელა მცხუნვარე ალთან კვლავ ვილტვი შენთან სალაპარაკოდ, ჩეგან წასული მღალატონ ქმართან, ჩემთან მოსული-შენს ქმარს ღალატობ.
გამთენიისას დასახვრეტად მიჰყავდათ როცა, ნისლი ფარავდა ყველა მათგანს ფართო მკლავებით, ვიდრე ჯალათნი დაიწყებდნენ ტყვეების ხოცვას, ტანსაცმლის გახდა მოსთხოვეს მათ ძალდატანებით...
რატომ ამძიმებ ამ არეულს ისეც ხასიათს? ღმერთია მოწმე, რომ სურვილი უფრო მეტია, რომ მარტოობა ხსნაა ზოგჯერ ამ მასკარადში. რომ მარტოობა ახლა თითქმის ყველაფერი რას ეძებ ასეთს?
თითებზე ვითვლი ვარსკვლავებს და ესეც ბევრია. გზებია მხოლოდ და მათ ჩემთვის არა სცალიათ. მე ვცადე, მაგრამ გეფიცები მაინც არ მესმის და რომ არ მესმის, სწორედაც რომ შენი ბრალია....
ეს არის თარგმანი ამავე სახელწოდების ლექსისა , რომლის ავტორია ედუარდ ასადოვი . ლექსში მოთხრობილია ქალზე რომელიც საზოგადოებას სანუმუშო ცოლად და დედად ჰყავს მიჩნეული , იგი სარგებლობს შეუბღალავი რეპუტაციით , და უმწიკვლო სახელით ,თუმცა კაციშვილმა არ იცი მის ფიქრებსა და ოცნებებში რა შეიძლება ტრიალებდეს
მომიხმე,მომწერე,მიწამლე ან სულაც მომკალი სხეულით-რადგან მკლავ სულითაც , სანამ ეს თვითგვემა პორტალში გასულა, რომ ასე საოცრად მუქი და ჩუმი ცაც თავზე არ დამამხოს ზრიალით ავსულმა,
და მსგავსად ნადირის - ხაფანში გაბმისას, რომ არ გადავიღრღნა მაჯები ჩემითვე, თუ ამგვარ სიშმაგის მოთოკვა გაჭირდა, შენ ყოვლისმომცველო უფალო .. - შემინდე. შემინდე მაშინაც - თუკი არ ვიწამე ჩემივე თავის და ჩემივე სიმართლის,
შენ ჩემი სულის "მეტამორფოზავ"... არ ვიცი _კარგი? არ ვიცი _ცუდი? დაღლილი სახით, ჩანქრალი სუნთქვით... დამჭკნარ ყვავილებს გაუქრათ სუნი. ხატები? ისე, ვინ იცის რისთვის?! ლიცვის დასასრულს ვეღარ ვიხსენებ... ცაში მერცხლები კამარას კრავენ და მე შენს მკერდზე ვეღარ ვისვენებ.
მას მოენატრა მას მოენატრა მთები... და მთის ჰაერით სუნთქვა.... მას მოენატრა ზეცა... ლაჟვარდი ზეცა უყვარს.... სურნელი ბალახის, მიწის... ყვავილთა ჩურჩული ყურთან...
დრო ისე უგონოდ გადის და გამირბის. დრო თითქოს ქვიშაა, თითებში მისხლტება. ვერ ვასწრებ ცხოვრებას. დრო ისე არ მიცდის. და მრჩება მარტოღა შიშველი ოცნება.