© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ლექსი გამოხატავს შინაგან ბრძოლას იმედგაცრუებასთან და ტყუილთან. აჩვენებს პიროვნების სურვილს -გადაწყვეტილებას, რომ აღარ მოიტყუოს საკუთარი თავი და არავის მისცეს „ყალბი“ დაპირებებით საკუთარ თავზე გავლენის მოხდენის უფლება.
სახეზე ვარსკვლავის მტვერი მაყრია... ჩემს მხრებზე ნამდვილი ზეცაა გაშლილი. ოჰ, როგორ მჭირდები სუნთქვავ სანატრელო... ოჰ, როგორ ირევა ჩვენს შორის ამინდი....
შენ ამ სამყაროს ვერ უშველი, ხოდა დანებდი. მიენდე დღეებს, ყველაფერი იყოს სულ ერთი. ახლა სამყარო ის არაა, რაც იყო უწინ. ამომშრალია რადგან მისი მთელი სულეთი. სატყუარაა ეს ფერები, მინდვრები, ზეცა. გზებად ქცეული უდაბნოა ახლა სამყარო.
გავმიჯნოთ სამყარო მკვეთრი და ხავერდი... ეს კანი ეს თმები სხვა ქარებს დავუთმოთ... ცხოვრება არც ისე ლამაზი ვინმეა და მაინც ასე მსურს ასე მწამს რა ვუყოთ? გავმიჯნოთ დღეები და ცხადი სიზმრები...
მოვედი, მაგრამ არც კი ვიცი, რისთვის, ან რატომ.... ისე დაღლილი, სევდიანი, ისე არარა... ცარიელია ჩემი გული ფეთქვადაცლილი... ცარიელია ტკივილიც კი არის, აღარა... მოვედი, მაგრამ აღარ მქვია ძველი სახელი...
მე სოკოებზე ვოცნებობ და შენ ისევ ცაზე... ცაზე მეც ვფიქრობ , თუმც უშენოდ ვეღარ ვერკვევი... ვერც ცას ვპოულობ, ვერც მთვარეს და ვეღარც ვარსკვლავებს...
ვერ დაგეხსნები მწყურიხარ ისე, როგორც მოგზაურს ოაზისები...... ნებას მაძლევ, რომ ჩემით გადავწვა ისედაც სუსტი ჩემი ხიდები? პირობას არღვევ? თითქოს არ მჯერა, მაგრამ რა არის შენთვის პირობა?
აგიჩემე და შენთვის ვწერდი ზღაპრებს არეულს... ცხადი სიზმრები შევიჩვიე ფიქრის საკენკით. გადავივიწყე ყველა სიტყვა, შენ რაც გითხარი. რომ სხვისთვის ვერ და არ გამენდო შენთვის ნამღერი.
ლექსი მძიმე, დრამატული და სიმბოლურია — სავსეა ტკივილით, შინაგანი ბრძოლის მოტივებით, დემონისა და იარის ხატებით. დაკარგული დრო ,რომელიც სიკვდილის შიშთან და სიცოცხლის ბოლომდე გატანილ ტკივილთანაა დაკავშირებული.
ამ ლექსის ლირიკული გმირი საკუთარ თავთან დიალოგშია, აქ გადმოცემული მთავარი ხაზი შინაგანი ბრძოლაა — „დემონთან“, რომელიც სინამდვილეში ადამიანისვე „მე“-ს ტკივილიანი, ბნელი სახეა.