© 2025 ყველა უფლება დაცულია
გაცივდა ყავა. ცუდად ვარ ასეც და ისეც, მაგრამ ეს არაფერს ცვლის, მაინც ძალიან მიყვარს ეს ხანმოკლე ცხოვრება, რომელშიც ბევრი დეტალია. მაინც მეყვარება ის, ვინც დიდიხანია მიყვარს და ამით სიამოვნებას ვიღებ, მიუხედავად იმისა, რომ ცალმხრივია. ცხოვრება უსასრულო აღმოჩენაა და ამისთვის მზად უნდა იყოთ, თუნდაც გვიან, მაგრამ ღირს.
ნუ მწერ ნუღარაფერს გამახსენებ, ვეღარ დააბრუნებ რაც წამართვი, ჩემს ქმარს მე ვეძახი გადამრჩენელს, შენს ცოლს შენ რაც გინდა ის დაარქვი. ჯვართ ეცმები? ტაძარს მიაკითხე, აღსარების თქმისას მოგეშვება
ამბავი იმისა თუ ჩვენი ძვირფასი მერია და უძვირფასესი მერი როგორ ზრუნავენ ჩვენს ფიზიკურ და ( შიგადაშიგ არც თუ ისე მდგრად და ჯანსაღ ) სულიერ მდგომარეობაზე 😁
ნელ-ნელა ააყოლა თვალი სხეულზე, ურცხვად, ხარბად ათვალიერებდა და უკვე იმაზე იწყებდა ფიქრს რომ ზედმეტად გაუგრძელდა მარხვა, კეფაზე ხელებშემოწყობილი, ბედნიერად მომღიმარი რომ შემობრუნდა მისკენ მამაკაცი და მოტკეცილ ტრუსში გამოკვალთული უზარმაზარი ღირსება რომ გამოუმზეურა თვალწინ, უნებლიედ შეხტა და მკერდზე გადაივლო უკვე გაგრილებული ჩაი, გამწარებული წამოხტა ფეხზე...
- „გაცვალეთ პარტნიორები,“ - ისმის ხმა. ჩემი ხდება. თითები წელზე მეხება. სითბოს ტალღა სხეულს ყველა ნაწილიდან თავისკენ მიემართება და ისევ უკან ბრუნდება. მისი სუნი ჰაერში რჩება. მწარე, ტკბილი, ცივი, მამაკაცური... თვალებს ვხუჭავ. ვცდილობ ფოკუსირება მუსიკაზე მოვახდინო. ჰო, ჩვენს შორის მუსიკა დგას, მაგრამ ჩემი სხეული სხვა რიტმს მიყვება.
მე მზე მიყვარს. სიცხე. სანაპირო. ეს ერთადერთია რასაც ვერ ვთმობ. მალაგა მენატრება. დილის ხვატი, ფართოდ გახსნილი ფანჯრები. ყავის მწარე არომატი, ტალღების დამამშვიდებელი რიტმი... იქ თითქოს მარილითა და ლიმნის სურნელით გაჯერებული ჰაერიც ფლამენგოს ცეკვავს.
ნინას + სოფი=💛. „ ეწერა ძალიან დაბლა, ლამის მიწის ზედაპირზე, კუთხეში, თვალისგან მოფარებულ ადგილას. პაწაწინა გაუბედავი ასოებით. შევკრთი, გავშეშდი, გავირინდე. იქვე ჩავჯექი იმ ბავშვური წარწერის გვერდით და ისე, რომ თავადაც ვერ გავიგე როგორ, თვალები ცხელი ცრემლებით ამევსო.
- დოროთეა, -ერთადერთი სიტყვა აღმომხდა და გულზე მივიჭირე ხელი, შემეშინდა, ძალიან შემეშინდა ჩემი ახდენილი სიზმრის, იმ რამდენიმე ნაბიჯის გადადგმის შემეშინდა მასთან რომ მაშორებდა...
ცეკვას იწყებენ... ეს ნამდვილი საოცრებაა, ნაზად, ჰაეროვნად, თავისუფლად მოძრაობენ, შირო ზემოდან დაჰყურებს და მასთან მზერით კონტაქტს არ სწყვეტს, ვერაც არ ცდილობს მისთვის თავის არიდებას...
ისიც ფაქტი იყო, რომ ამ ბოლოს ჩემს სარკესაც დავუმეგობრდი და ძველებურად აღარ გავურბოდი. და რა იყო ამაში რთული? მაინც რატომ ვიყავი მუდმვად თავდაცვის რეჟიმზე? რატომ არ ვცვლიდი იმას , რისი შეცვლაც ქვეყნის დანგრევა და ახლიდან აშენება სულაც არ ყოფილა.