© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ცუდად ხართ ? დახმარება ხომ არ გჭირდებათ ? მკვირცხლად დაუსვა გაკვეთილზე ნონა მასწავლებლის მიერ ნასწავლი შეკითხვები მათემ კაცს - იქ ჯიბეში წამალი მიდევს , თითქმის დაიჩურჩულა კაცმა, ისე რომ თვალები არც კი გაუხელია
ცისია ჩამოვიდა სოფელში. ცისია? სასმელისგან დასიებული და ჩაწითლებული თვალები ძლივს გაახილა ბოჩიამ. გაბრუებული გონება ბოლომდე ვერ აცნობიერებდა ნათქვამს, ხოლო დაბუჟებული სხეული ბოლომდე არ ემორჩილებოდა. - უნდა ვნახო, - ტახტიდან წამოდგომა დააპირა. - საით? ფეხზე ვერ დგები. დაბარბაცდა. ისევ ტახტს გადაემხო. ცისია... ცისია...
ყველა უნაკლოდ მოძრაობს. ყველა ამოსუნთქვა გათვლილია. ყველა ნაბიჯი ერთ მიზანს ემსახურება: სრულყოფილებას. მხოლოდ მე დავფრინავ სხვა გრავიტაციით. - „გაცვალეთ პარტნიორები,“ - ისმის ხმა. ჩემი ხდება. თითები წელზე მეხება. მისი სუნი ჰაერში რჩება. მწარე, ტკბილი, ცივი, მამაკაცური... თითქოს სტერილურ ჰაერში ბუნტის ელემენტი იჭრება, ელვის სისწრაფით ცდილობს თითეული მოლეკულის გაჯერებას და მეც მის ტყვეობაში ვექცევი.
ლექსი გამოხატავს შინაგან ბრძოლას იმედგაცრუებასთან და ტყუილთან. აჩვენებს პიროვნების სურვილს -გადაწყვეტილებას, რომ აღარ მოიტყუოს საკუთარი თავი და არავის მისცეს „ყალბი“ დაპირებებით საკუთარ თავზე გავლენის მოხდენის უფლება.
იმდენად განსხვავდებოდა გარშემო მყოფთაგან, პირდაღებული შევყურებდი, მაღალი იყო, განიერი მხარბეჭით, გრძელი გაბურდული წვერით, მხრებამდე ჩამოყრილი ხვეული თმით და იდაყვებამდე აკეცილი პერანგით რომლიდანაც ძლიერი დაძარღვული მკლავები უჩანდა...
სახეზე ვარსკვლავის მტვერი მაყრია... ჩემს მხრებზე ნამდვილი ზეცაა გაშლილი. ოჰ, როგორ მჭირდები სუნთქვავ სანატრელო... ოჰ, როგორ ირევა ჩვენს შორის ამინდი....
შენ ამ სამყაროს ვერ უშველი, ხოდა დანებდი. მიენდე დღეებს, ყველაფერი იყოს სულ ერთი. ახლა სამყარო ის არაა, რაც იყო უწინ. ამომშრალია რადგან მისი მთელი სულეთი. სატყუარაა ეს ფერები, მინდვრები, ზეცა. გზებად ქცეული უდაბნოა ახლა სამყარო.
გავმიჯნოთ სამყარო მკვეთრი და ხავერდი... ეს კანი ეს თმები სხვა ქარებს დავუთმოთ... ცხოვრება არც ისე ლამაზი ვინმეა და მაინც ასე მსურს ასე მწამს რა ვუყოთ? გავმიჯნოთ დღეები და ცხადი სიზმრები...
მოვედი, მაგრამ არც კი ვიცი, რისთვის, ან რატომ.... ისე დაღლილი, სევდიანი, ისე არარა... ცარიელია ჩემი გული ფეთქვადაცლილი... ცარიელია ტკივილიც კი არის, აღარა... მოვედი, მაგრამ აღარ მქვია ძველი სახელი...
მე სოკოებზე ვოცნებობ და შენ ისევ ცაზე... ცაზე მეც ვფიქრობ , თუმც უშენოდ ვეღარ ვერკვევი... ვერც ცას ვპოულობ, ვერც მთვარეს და ვეღარც ვარსკვლავებს...