© 2025 ყველა უფლება დაცულია
სახეები, სარკეში, ცხოვრების ნელ კადრებად ქცეულიყვნენ. მხოლოდ ერთს, სილამაზე გამოცლილ წვეთს დაეორთქლა სახე ხაზებად... ოთახში მარტოდ მჯდომი სარკეში უამრავ, ერთმანეთის მსგავსსა თუ განსხვავებულ სახეს მიშტერებოდა. მხოლოდ საკუთარზე გადაეწყვიტა - გაბრაზებოდა მინას, სახეს ასე მხოლოდ მას რომ უსერავდა...
რატომ ამძიმებ ამ არეულს ისეც ხასიათს? ღმერთია მოწმე, რომ სურვილი უფრო მეტია, რომ მარტოობა ხსნაა ზოგჯერ ამ მასკარადში. რომ მარტოობა ახლა თითქმის ყველაფერი რას ეძებ ასეთს?
თითებზე ვითვლი ვარსკვლავებს და ესეც ბევრია. გზებია მხოლოდ და მათ ჩემთვის არა სცალიათ. მე ვცადე, მაგრამ გეფიცები მაინც არ მესმის და რომ არ მესმის, სწორედაც რომ შენი ბრალია....
ეს არის თარგმანი ამავე სახელწოდების ლექსისა , რომლის ავტორია ედუარდ ასადოვი . ლექსში მოთხრობილია ქალზე რომელიც საზოგადოებას სანუმუშო ცოლად და დედად ჰყავს მიჩნეული , იგი სარგებლობს შეუბღალავი რეპუტაციით , და უმწიკვლო სახელით ,თუმცა კაციშვილმა არ იცი მის ფიქრებსა და ოცნებებში რა შეიძლება ტრიალებდეს
და მსგავსად ნადირის - ხაფანში გაბმისას, რომ არ გადავიღრღნა მაჯები ჩემითვე, თუ ამგვარ სიშმაგის მოთოკვა გაჭირდა, შენ ყოვლისმომცველო უფალო .. - შემინდე. შემინდე მაშინაც - თუკი არ ვიწამე ჩემივე თავის და ჩემივე სიმართლის,
შენ ჩემი სულის "მეტამორფოზავ"... არ ვიცი _კარგი? არ ვიცი _ცუდი? დაღლილი სახით, ჩანქრალი სუნთქვით... დამჭკნარ ყვავილებს გაუქრათ სუნი. ხატები? ისე, ვინ იცის რისთვის?! ლიცვის დასასრულს ვეღარ ვიხსენებ... ცაში მერცხლები კამარას კრავენ და მე შენს მკერდზე ვეღარ ვისვენებ.
მას მოენატრა მას მოენატრა მთები... და მთის ჰაერით სუნთქვა.... მას მოენატრა ზეცა... ლაჟვარდი ზეცა უყვარს.... სურნელი ბალახის, მიწის... ყვავილთა ჩურჩული ყურთან...
დრო ისე უგონოდ გადის და გამირბის. დრო თითქოს ქვიშაა, თითებში მისხლტება. ვერ ვასწრებ ცხოვრებას. დრო ისე არ მიცდის. და მრჩება მარტოღა შიშველი ოცნება.
მე სამუდამოდ დავრჩები ბავშვად. მექნება განცდა ზეცაში ფრენის. გამოვექცევი სამყაროს დაღლას, ღია დატოვე სარკმელი ჩემთვის. მე არასოდეს შევწყვეტ ოცნებას და როცა ბევრი გარდავლენ წლები, დამელოდება შენი თვალები, ღიმილი ტუჩზე და ურჩი თმები...
კარს გიღებ, მოდიხარ და მოგაქვს სურნელი. წვიმის და თამბაქოს ასეთი ნაცნობი. გიყურებ გაწუწულს და ბედნიერი ვარ, იმ წვეთით თმებიდან რომელიც ჩამოგდის.