© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ნოველაში აღწერილია იმ ქალის განცდები რომელსაც უღალატეს , მისი ემოციები , ფიქრები ,შიშები . თავდაპირველად მას სასოწარკვეთა მოიცავს ,მაგრამ უკანასკნელ ძალებს იკრეფს და იღებს მისთვისვე მოულოდნელ და თამამ გადაწყვეტილებას.
მხოლოდ დარდი, დარდის მეტი არაფერი ვიცი. დრო არ არის საჩემო, თუ თუ მე არა ვარ მისთვის? გზაა, მაგრამ მე არა ვარ, არც მიზანი არის. ახლა როგორ გავიქარვო ბინდისფერი დარდი?
ისე მეხვევიან ჩემი დემონები თითქოს მათ ვჭირდები, აღარც ვეომები ისე მეკრობიან გონის შეშფოთებით ჩემი მზრუნველი და ავი დემონები ხელებს გაშლიან და ტანზე ამიკრავენ სხეულ დაშანთული მკრთალი კანკალებით
ვინ შემახსენებს ფერად მთვარეებს ... თარიღებს ... რიცხვებს .... ცაზე ვარსკვლავებს ვინ გამაცნობს? ვიპოვნი ვინმეს? ალბათ ღამეებს დავიბრუნებ უწინდელ ზომას,
რიცხვებს მოაკლდება ერთი ერთი, განა რაა ერთი? ერთი მზეა ალბათ ცაზე. მთვარე? მთვარეც არის ერთი. ერთი გული ცემს ჩემში, ერთიც ბევრია ალბათ. ერთი, რა არის ერთი? ერთი ის არის სადღაც.
ჩამოიღამა, მიწას ღამის სუდრავს აჩრდილი. უკმარი არის ამ დროს სულის ყველა ნათება. მივდივარ, მაგრამ აქვე მრჩება გულის წადილი. მივდივარ, მაგრამ არ განვიცდი გულის დარჩენას.
დრო მოვა და მარტოობა შემშლის... გაქცეული ფიქრი დაბრუნდება. ნეტავ რატომ მიგატოვე გუშინ? მეტყვი რატომ? ასე რატომ ხდება? მსურდი, მაგრამ გაგიღიმე უხმოდ. მე საკუთარ მორიდებას ვებრძვი.... მსურდი, მაგრამ ტყუილია ახლა, არ არსებობ რადგან სიტყვად "ჩემი"...
მაჯაზე დამადე თითი. აჰყევი რიტმს ჩემი პულსის. და თუმცა არა ხარ სევდა, და თუმცა არ გიცემს გული. გახედე ცას, ფეთქავს მთვარე... და შენი თითები თლილი მაჯაზე მომხვიე მაგრად, ნუ ღელავ, ავიტან ტკივილს..
ხან სხვა არაფერი მინდა, სველი გზები წვიმით სავსე. სადღაც მიმაფრენდეს ფიქრი, ფიქრით ყველა საზღვარს გავცდე. ცაზე ამბავს წერდეს წვიმა. შენ კი იღიმოდე მეტად. ვთქვა, არ მეშინია ელვის ისე ახლოს ვიყო შენთან.
ვამბობდი, რაც უნდა არ მეთქვა გტკენდი და ისევ მე ვტიროდი და ყოველ მარტოსულ საღამოს შენ დაბრუნდებოდი ვიცოდი ასე გადიოდნენ დღეები და მერე უბრალოდ წახვედი კარიც არ დახურე წასვლისას და მეც ღია დამრჩა სარკმელი