© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ხელები კისერზე შემოვხვიე, თითის წვერებზე ავიწიე და ტუჩებზე მივწვდი, ვიგრძენი როგორ შემომეჭდო წელზე ძლიერი თითები, მეორე ხელი თმაში შემიცურა, სხეულზე მიმიკრა და კოცნაში ამყვა, რა უცნაურია, თურმე როგორ მენატრებოდა ის კაცი რომლის სახელიც არ ვიცოდი...
უმზეო მხარეში არ ხარობენ ყვავილები. თვალები ვერ ეჩვევიან სილამაზეს და არ ფასობს მშვენიერება. სიხარულად მაძღარი მუცელი მიაჩნიათ და მხოლოდ ჭორები აბედნიერებთ. იქ სადაც სულ წვიმს ტალახი ყოველდღიურობაა და შავი ტანსაცმელი მიღებული ფერის სამოსია.
თუმცა ამის ბოლოს არაფერს აზრი აღარ აქვს. გრძნობის გამოხატვა ისეთი აუცილებელი რამეა, როგორც ძილი. არა აქვს აზრი როგორია ეს განწყობა. აუცილებლად უნდა გამოხატო. დაიცალო , შემსუბუქდე. რომ არ გაჯობოს, რომ არ მოგერიოს, რომ არ ჩაგითრიოს. საერთოდ ღამე ისეთ ფიქრებს აღვიძებს, რომლებსაც მბრძანებლობა უყვართ
გამარჯობა ,მე ინდიგო ვარ! მესალმება ვიღაც. ძლივს ვწყდები მდინარის დინებას და ხმის მიმართულებით ვიხედები. პატარა ექვსიოდე წლის გოგონაა,დიდი შავი ძაღლით. უჩვეულო სახელი სმენას მჭრის, ყურადღებით ვაკვირდები. ერთი შეხედვით ვხვდები თუ რატომ ჰქვია ინდიგო. თვალები აქვს უცნაური ცისფერი, არა ლურჯი, არა უფრო იისფერი.
ფუფა კარგი გოგოა, თუ არ გააბრაზებ. თუ გააბრაზებ ქვებს ისვრის . ფუფას ბავშვები უყვარს, მაგრამ თან სძულს კიდეც. უყვარს იმიტომ რომ მათი მხიარული თამაშები ახალისებს. სძულს იმიტომ რომ გუნდად დასდევენ და აწვალებენ.
- არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი! -ვჩურჩულებ, თვალებს ვხუჭავ და საერთოდ არ მაინტერესებს რომ უკვე საკმაოდ მოძლიერებულმა და გათავხედებულმა ნიავმა ჩემი სიფრიფანა, თითქმის თეძომდე ჩახსნილი სარაფანი ააფრიალა, მაგიდაზე შეწყობილი ფეხებიდან ჩამომიცურა და მთელი ავლადიდება გამომიმზეურა...
- მომიყვები მამაჩემზე? -თვალდახუჭული იჯდა, სითბოთი და მონატრებით ჰქონდა სავსე ხმა. - მოგიყვები, ყველაფერს მოგიყვები, -მეც დავხუჭე თვალები, ჩემი და პაბლოს პირველი შეხვედრა გამახსენდა და ისე ცხადად ვიგრძენი იასამნების სურნელი...
თავისუფლების სახელით დამონებულ ბრბოდ ვიქეცით! იმდენი დავკარგეთ უკან დასახევი აღარ დაგვრჩა. გამარჯვება ან სიკვდილი, რადგან სხვა ყველაფერი ღალატის ტოლფასია.
ექიმი ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა აპარატს და ღილაკს თითი დააჭირა, უსწორმასწორო ხაზები აპარატზე რომ მოჩანდა გასწორდა, გაიჭიმა, თითქოს უსასრულოდ გაგრძელდა და ის იყო ოლივია სკოტის მკერდმა მოძრაობა შეწყვიტა რომ ლილი ჯონსმა თვალები გაახილა...
ჩემს წინ ერთსართულიანი ხის სახლი იდგა, ხის ღობით და მწვანე მცენარეებით გარშემოტყმული, წითელი სახურავი ჰქონდა სახლს და მწვანე დარაბები, ვუყურებდი და უკვე ვიცოდი რომ ეზო ყვავილებით იქნებოდა სავსე, ბილიკები ფერადი ქვებით მოკირწყლული, უკანა ეზოში კი აუცილებლად იქნებოდა დუმფარებით დაფარული პატარა ტბორი...