© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ზურგიდან შეათვალიერა სულ შავებში გამოწყობილი უცნობი. მაღალი, ერთი შეხედვით გამხდარი, მაგრამ ძლიერი აღნაგობის მამაკაცი. შავი, თვალებზე ჩამოფხატული თმით. ოდნავ წინ გადაიხარა, რომ სახეზე კარგად დაენახა. უცნობმა მისი ინტერესი შეამჩნია და ოდნავ მოხედა. ნაცრისფერი თვალები ჰქონდა, მკაცრი და ცივი. ტუჩის კუთხე ოდნავ ზიზღით და დამცინავად აეწია.
ჩვეული დილა გათენდა, ხალასი, ნათელი , ახალი იმედებით სავსე. ხელ_ პირის დასაბანად ეზოში გამოვედი. დილით ყოველთვის ეზოში ვიბან პირს, რადგან ბებიამ შემაჩვია ამ უცნაურ რიტუალს.
იმ დღეს დაქალებთან ერთად საქორწილო კაბის ასარჩევად წავედი. გრძელი ფუშფუშა კაბა ავარჩიეთ, გულიანად დეკოლტირებული. ალბათ ეს დეკოლტე იყო ზუსტად ის გზაგასაყარი, საიდანაც რამდენიმე დღეში პირდაპირ ხალათებისკენ მიმავალ გრძელ გზაზე გადავუხვიე.
ოთარა და კიმოთე მეზობლები იყვნენ. ერთმანეთისგან დღე და ღამესავით განსხვავდებოდნენ. ოთარა მაღალი, ბრგე ვაჟკაცი იყო. მშრომელი და გამრჯე. შრომაში უთენდებოდა და უღამდებოდა. კიმოთე კი გამხდარი, წელში მოხრილი და უღიმღამო კაცი იყო. ხასიათიც გარეგნობას მიუგავდა. ზარმაცს და უგერგილოს მუდამ სმაში გაჰყავდა წუთისოფელი.
წლებია სამშობლოში არ ვყოფილვარ. აქ, სამწუხაროდ, ვერ შევდექი ვერც ქმრად, ვერც მეგობრად, ვერც შვილად, ვერც მწერლად. ვერაფერს მივაღწიე იმის გარდა, რომ მამაპაპურ ღვინოს მივეძალე და ბოლოს გალოთების პოტენციურმა კანდიდატმა, ჩავალაგე პატარა ჩანთა და საქართველო დავტოვე.
ხიდები ინგრევა და ადამიანებს შორის მხოლოდ ძაფები რჩება გაბმული. საუკუნეს დავაბრალო ჯობია ეს გულგაციება, ვიდრე საკუთარ თავს. ვკარგავ მეგობრებს უფრო მეტს ვიდრე ვიძენ და თითქოს არ ვდარდობ.
უკეთესი მომავლისთვის! ისეთი დაღლილი იყო, თვალები თავისით ეხუჭებოდა. რომ ახსენდებოდა სახლში მისულს ხვალინდელი გამოცდისთვის სამეცადინო ჰქონდა, ჟრუანტელი უვლიდა
ჩვენი, ჩემი და ელის ბუნკერში ცხოვრების პერიოდი ოთხ სხვადასხვა ეტაპად შემიძლია დავყო, მოლოდინის ეტაპი, იმედგაცრუების ეტაპი, სასოწარკვეთილების ეტაპი და შეგუების ეტაპი, პირველი ერთი კვირა ჩვენი საკმაოდ ვრცელი და მრავალფეროვანი სამყოფელის შესწავლას დავუთმეთ...
ხელები კისერზე შემოვხვიე, თითის წვერებზე ავიწიე და ტუჩებზე მივწვდი, ვიგრძენი როგორ შემომეჭდო წელზე ძლიერი თითები, მეორე ხელი თმაში შემიცურა, სხეულზე მიმიკრა და კოცნაში ამყვა, რა უცნაურია, თურმე როგორ მენატრებოდა ის კაცი რომლის სახელიც არ ვიცოდი...
უმზეო მხარეში არ ხარობენ ყვავილები. თვალები ვერ ეჩვევიან სილამაზეს და არ ფასობს მშვენიერება. სიხარულად მაძღარი მუცელი მიაჩნიათ და მხოლოდ ჭორები აბედნიერებთ. იქ სადაც სულ წვიმს ტალახი ყოველდღიურობაა და შავი ტანსაცმელი მიღებული ფერის სამოსია.