© 2025 ყველა უფლება დაცულია
გამარჯობა, ეს ისტორია ცოტა განსხვავებულია, ვინც ჩემს ამბებს კითხულობთ ,კი მიხვდებიდით, რომ რამე კონკრეტულ ჟანრში არ ვწერ. იმას ვწერ, რაც მეხალისება. ამიტომ გეტყვით, რომ ეს ამბავი ფენტეზია, და ვისაც არ გიყვართ მსგავსი თემატიკა უბრალოდ გვერდი აუარეთ, ან თუ მაინც წაიკითხავთ, არ დამიწყოთ მერე რეალური არაა, დრო დავკარგე, ასე და ისე,
სინდისის ქენჯნას, როგორც სჩვეოდა, მალე მოერია. ზოგადად ნაკლებად აღელვებდა უცნობი ადამიანების მისდამი დამოკიდებულებები. დივანში ფეხმორთხმით ჩაჯდა და მობილური აიღო. _საღამო მშვიდობის ნემო, აბა როგორ ხარ? გაგზავნა მესიჯი. ნეტა იცოდე, როგორი ამბავია ჩემ თავს.
ვინ იყო და საიდან გაჩნდა იმ პატარ ლიტერატურულ ჯგუფში, იმ უცნაურ, შინაურულ სივრცეში, არავინ იცოდა. არც სურათი ედო, არც რაიმე ხელჩასაჭიდი ინფორმაცია, რაც მიახვედრებდა ადამიანს თუ ვინ იყო სინამდვილეში. რამდენჯერმე ჰკითხეს კიდევაც, მაგრამ როგორღაც მოახერხა და პასუხებისგან თავი დაიძვრინა.
- სანდრო, აღმიწერე რას ხედავ სანდრო და შუა ხნის ქალი მყუდრო, არც ისე პატარა, ოთახში ისხდნენ. ქალს დაბალი ხმა და განათება შეერჩია. თვალებდახუჭულსა და მოდუნებულ სანდროს გვერდით ეჯდა და ესაუბრებოდა
ზურგიდან შეათვალიერა სულ შავებში გამოწყობილი უცნობი. მაღალი, ერთი შეხედვით გამხდარი, მაგრამ ძლიერი აღნაგობის მამაკაცი. შავი, თვალებზე ჩამოფხატული თმით. ოდნავ წინ გადაიხარა, რომ სახეზე კარგად დაენახა. უცნობმა მისი ინტერესი შეამჩნია და ოდნავ მოხედა. ნაცრისფერი თვალები ჰქონდა, მკაცრი და ცივი. ტუჩის კუთხე ოდნავ ზიზღით და დამცინავად აეწია.
ჩვეული დილა გათენდა, ხალასი, ნათელი , ახალი იმედებით სავსე. ხელ_ პირის დასაბანად ეზოში გამოვედი. დილით ყოველთვის ეზოში ვიბან პირს, რადგან ბებიამ შემაჩვია ამ უცნაურ რიტუალს.
იმ დღეს დაქალებთან ერთად საქორწილო კაბის ასარჩევად წავედი. გრძელი ფუშფუშა კაბა ავარჩიეთ, გულიანად დეკოლტირებული. ალბათ ეს დეკოლტე იყო ზუსტად ის გზაგასაყარი, საიდანაც რამდენიმე დღეში პირდაპირ ხალათებისკენ მიმავალ გრძელ გზაზე გადავუხვიე.
ოთარა და კიმოთე მეზობლები იყვნენ. ერთმანეთისგან დღე და ღამესავით განსხვავდებოდნენ. ოთარა მაღალი, ბრგე ვაჟკაცი იყო. მშრომელი და გამრჯე. შრომაში უთენდებოდა და უღამდებოდა. კიმოთე კი გამხდარი, წელში მოხრილი და უღიმღამო კაცი იყო. ხასიათიც გარეგნობას მიუგავდა. ზარმაცს და უგერგილოს მუდამ სმაში გაჰყავდა წუთისოფელი.
წლებია სამშობლოში არ ვყოფილვარ. აქ, სამწუხაროდ, ვერ შევდექი ვერც ქმრად, ვერც მეგობრად, ვერც შვილად, ვერც მწერლად. ვერაფერს მივაღწიე იმის გარდა, რომ მამაპაპურ ღვინოს მივეძალე და ბოლოს გალოთების პოტენციურმა კანდიდატმა, ჩავალაგე პატარა ჩანთა და საქართველო დავტოვე.
ხიდები ინგრევა და ადამიანებს შორის მხოლოდ ძაფები რჩება გაბმული. საუკუნეს დავაბრალო ჯობია ეს გულგაციება, ვიდრე საკუთარ თავს. ვკარგავ მეგობრებს უფრო მეტს ვიდრე ვიძენ და თითქოს არ ვდარდობ.