© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ერთგვარ ექსტაზს განიცდიდა ქალი. და აღარც ის აშინებდა ,რომ მის ზემოთ საწოლის თავზე მჯდარ დრაკონის ქანდაკებას თვალები წითლად უელავდა. ლავასავით ბორგავდა კაცი მის მორჩილ სხეულზე და მის არსებას ყლუპ ყლუპად შთანთქავდა. სვამდა და ვერ იკლავდა წყურვილს.
ჩაფიქრებული ვზივარ ფანჯარასთან და გოგოების მხიარული ხმები სადღაც შორიდან მესმის. „ არა, რისთვის ჩამოვედი აქ? რომ პაგანინის ნაცვლად ვიღაც ქართველი მაჩო შემრჩენოდა ხელში? თანაც რა შემრჩენოდა? მე რა შუაში ვარ?!“
აუუ ბიჭო რა უაზრო დღეა! რაა რომ ამ წვიმამაც აღარ გადაიღო ჯინაზე, ფული მაინც გვქონდეს რა, დავსხდებოდით სადმე, სამმაგი ბურგერი მშია. წაიბუზღუნა ნიკამ და როცა მეგობრის საპასუხო ბუზღუნი ვერ გაიგონა.
გამარჯობა, ეს ისტორია ცოტა განსხვავებულია, ვინც ჩემს ამბებს კითხულობთ ,კი მიხვდებიდით, რომ რამე კონკრეტულ ჟანრში არ ვწერ. იმას ვწერ, რაც მეხალისება. ამიტომ გეტყვით, რომ ეს ამბავი ფენტეზია, და ვისაც არ გიყვართ მსგავსი თემატიკა უბრალოდ გვერდი აუარეთ, ან თუ მაინც წაიკითხავთ, არ დამიწყოთ მერე რეალური არაა, დრო დავკარგე, ასე და ისე,
სინდისის ქენჯნას, როგორც სჩვეოდა, მალე მოერია. ზოგადად ნაკლებად აღელვებდა უცნობი ადამიანების მისდამი დამოკიდებულებები. დივანში ფეხმორთხმით ჩაჯდა და მობილური აიღო. _საღამო მშვიდობის ნემო, აბა როგორ ხარ? გაგზავნა მესიჯი. ნეტა იცოდე, როგორი ამბავია ჩემ თავს.
ვინ იყო და საიდან გაჩნდა იმ პატარ ლიტერატურულ ჯგუფში, იმ უცნაურ, შინაურულ სივრცეში, არავინ იცოდა. არც სურათი ედო, არც რაიმე ხელჩასაჭიდი ინფორმაცია, რაც მიახვედრებდა ადამიანს თუ ვინ იყო სინამდვილეში. რამდენჯერმე ჰკითხეს კიდევაც, მაგრამ როგორღაც მოახერხა და პასუხებისგან თავი დაიძვრინა.
- სანდრო, აღმიწერე რას ხედავ სანდრო და შუა ხნის ქალი მყუდრო, არც ისე პატარა, ოთახში ისხდნენ. ქალს დაბალი ხმა და განათება შეერჩია. თვალებდახუჭულსა და მოდუნებულ სანდროს გვერდით ეჯდა და ესაუბრებოდა
ზურგიდან შეათვალიერა სულ შავებში გამოწყობილი უცნობი. მაღალი, ერთი შეხედვით გამხდარი, მაგრამ ძლიერი აღნაგობის მამაკაცი. შავი, თვალებზე ჩამოფხატული თმით. ოდნავ წინ გადაიხარა, რომ სახეზე კარგად დაენახა. უცნობმა მისი ინტერესი შეამჩნია და ოდნავ მოხედა. ნაცრისფერი თვალები ჰქონდა, მკაცრი და ცივი. ტუჩის კუთხე ოდნავ ზიზღით და დამცინავად აეწია.
ჩვეული დილა გათენდა, ხალასი, ნათელი , ახალი იმედებით სავსე. ხელ_ პირის დასაბანად ეზოში გამოვედი. დილით ყოველთვის ეზოში ვიბან პირს, რადგან ბებიამ შემაჩვია ამ უცნაურ რიტუალს.
იმ დღეს დაქალებთან ერთად საქორწილო კაბის ასარჩევად წავედი. გრძელი ფუშფუშა კაბა ავარჩიეთ, გულიანად დეკოლტირებული. ალბათ ეს დეკოლტე იყო ზუსტად ის გზაგასაყარი, საიდანაც რამდენიმე დღეში პირდაპირ ხალათებისკენ მიმავალ გრძელ გზაზე გადავუხვიე.