© 2025 ყველა უფლება დაცულია
სად მიდიხარ, მოიცადე, დამშვიდდი, მაისური უნდა გამოგიცვალო, -ბოხი, სასიამოვნოდ მჟღერადი ხმა მომესმა და მერე შეხება ვიგრძენი წელსა და მხრებზე, შევბრუნდი, ჩემს წინ უზარმაზარი, ნიღბიანი ახმახი იდგა და ცდილობდა მაისური გაეხადა...
დაღამდა. ბნელა. ღამით უკეთ მოსჩანს ტკივილი. უკანასკნელი ფოთოლიღა აკავებს ზამთარს. მე სულს ვუბერავ. დავიღალე ზამთრის ლოდინით. ვერ დაგივიწყე. კვლავ შენს სახედ ანთია ცაზე. ჩემგან მოძღვნილი, მოსახელე შენი ვარსკვლავი. დედა მოვუკალ მონადირემ და მაინც მენდო, დიდი მგლის შიშით, გულუბრყვილო ნუკრი შველისა.
ჩემგან ზურგით მდგომმა ცალი ხელით თმის ულამაზესი ხვეულები ერთად მოაგროვა და წინ გადაიყარა რათა უკეთ გამოეჩინა მოშიშვლებული კისერი და მხრები, მეორე ხელის ცერა თითით კი მტანჯველი სინელით გაისწორა მხარზე ჩამოცურებული სარაფანი...
ცაზე ავრორების ფერადი ნათება, სადღაც ჰორიზონტი თეთრი და დამღლელი. მე შენ გელოდები და შენ არ გახსოვარ და არც ეს ფერები არ გახსოვს არცერთი. ცაზე ავრორები ცეკვავენ ... ცეკვავენ.... და ყინვა ბასრია ,თეთრ სახეს მისერავს. მე შენ გელოდები, შენ აღარ გახსოვარ, მე შენთვის ვღიღინებ უძველეს სიმღერას.
ცეცხლის პირას ფუმფულა ხალიჩაზე მოკალათებულები ვატარებდით ოქტომბრის ცივ საღამოებს, მერე კი ერთმანეთზე ჩახუტებულებს ტკბილად გვეძინა, რამდენჯერ ჩამძინებია მის მუხლებზე მიწოლილს...
ერთი პატარა და სახალისო ამბავი უნდა მოგიყვეთ. პატარა მგზავრობის დიდი ისტორია. ერთი ზაფხულის მშვენიერ დღეს, როდესაც სოფელში არხეინად ვისვენებდი და დასვენების მეტი ფიქრი არ მქონდა, ბიძაშვილი მომადგა წინადადებით: - წამო ჩემს დეიდაშვილთან რამდენიმე დღით ჰააა?.... - რავი გოგო მერიდება. - შევყოყმანდი პირდაპირ უარი ვერ ვუთხარი.
უსიამოდ გამცრა სხეულში როცა წარმოვიდგინე როგორ უყურებდა ჩემი სასიმამრო ვიდეოს სადაც ჩანს რაღაც გაუკვეველი ნივთიერებით გაბრუებული და ადამიანის სახე დაკარგული როგორ ვეცეკვები ორ ნახევრად შიშველ სტრიპტიზიორს...
შენ მაგას ყელი რომ გამოჭრა მაინც არ არის ხმის გამღები, არადა სხვებს შიშის ზარს სცემს, -ეშმაკურად ფხუკუნებს მაიკო, -მითხარი რა არის შენი საიდუმლო, როგორ ახერხებ რომ კაცი რომლისაც მთელ საქართველოს ეშინია მოთვინიერებული ფინიასავით დაგდევს უკან...
შეუძლებელი იყო მისი არშემჩნევა, კუთხის მაგიდასთან იჯდა, ჩალისფერი თმა გაშლილი და გაწეწილი ჰქონდა, დროდადრო სახეზე აფარებული მენიუს მიღმიდან აცეცებდა დიდ ცისფერ თვალებს...
მე აღარ მახსოვს მიყვარდი როგორ. და არც ის მახსოვს შენ თუ გიყვარდი. თუ შეჩვეული ჩემს ახირებებს, მხოლოდ მიძლებდი, მხოლოდ მიტანდი? ერთ დროს გიყვარდი სწორედ ამისთვის. დრომ ყველა ვნების კვალი წაშალა. აღარ ოცნებობ, აღარ მეძახი.