- მეგონა ხუმრობდი, ჯანდაბა, მართლა ვიფიქრე რომ ეს ყველაფერი ხუმრობა იყო, სერიოზულად გგონია რომ გიღალატე? გგონია ამის გაკეთება შემიძლია? თურმე რა ცუდად მიცნობ, ასეთ რამეს როგორ მაბრალებ ნია, -იმხელა იმედგაცრუება გამოსჭვიოდა მის ხმაში ერთი წამით დაეჭვდა კიდეც ნია ხომ არაფერი მეშლებაო...
4.6
4.25
lucien vanserra
მარჯვენა საბურავთან ვიპოვე, მანქანა არც კი შეხებია მაგრამ შიშისგან შოკში იყო ვერ ინძრეოდა, იჯდა ორ უკანა თათზე, მოღვენთილი, გალუმპული, თავჩაქინდრული და წვიმის წვეთები ცრემლებივით ჩამოდიოდა თეთრ-ყავისფერ დაბალბეწვიან სახეზე...
რა უცნაური რამეა სიკვდილი. ისე მოგადგება კარზე,ვერც გაიგებ. ან თუ იგებ და ისიც ნელ-ნელა,მტანჯველია. გათამამებულია ამ ბოლო დროს,ვისაც კი ხელს გამოჰკრავს ყველა მიჰყავს,სირცხვილის გრძნობა აღარ გააჩნია.
3.75
ნუნუ ბარბაქაძე
..სოფელში,ჩვენს სახლში ვიყავი,ჩემს ოთახში შესულს ჩემს საწოლში ვიღაც უცხო დამიხვდა,იწვა და ხარხარებდა.გაგლეჯილი მკერდიდან სისხლი სდიოდა და დაბლა გადმოსული ჩემს ფეხებთან გუბდებოდა. სისხლის გუბე იზრდებოდა,,მაღლდებოდა,ჯერ მუხლებამდე შემომადგა,მერე წელამდე, მკერდამდე,ვიდექი და ვხვდებოდი მალე სისხლში დავიხრჩობოდი.
4.44
ნუნუ ბარბაქაძე
ხელი მოვხვიე და გულზე მივიხუტე,თმაზე ვაკოცე,კოცნით ჩამოვყევი თმას და ყურის დაბლა დიდხანს ვკოცნიდი. ....ქეთი არ შემკრთალა,არც გამქცევია, მატარებელიც არსად იყო.... მხოლოდ საკურას არხევდა ნიავი და ყვავილებს გვაყრიდა თავზე.
ამელის სურნელმა გამომაფხიზლა,მკერდზე დამმხობოდა და მემუდარებოდა თვალი გამეხილა. დამძიმებული ხელები ძლივს ავწიე და მაგრად მოვხვიე,მერე დიდხანს ,დიდხანს ვკოცნიდი ჩემს ახდენილ ოცნებას,ჩემს უსაყვარლეს ქალს, მერე.... მერე ბედნიერად და დიდხანს ვცხოვრობდით და ბევრ სიყვარულს ვთესდით დედამიწაზე!
3.67
ნუნუ ბარბაქაძე
ოთახში შუქი აანთო და შვილის სურათის წინ შედგა. ყველაფერმა თვალწინ ჩაუარა,ომში მიმავალი ირაკლი,ატირებული ნანა პატარა გიოსთან ხელჩაკიდებული, შვილის იმედიანი სიტყვები: დავიბრუნებთ აფხაზეთს და დავბრუნდები!
4.42
lucien vanserra
ახლა ერთი ძალიან საყვარელი და სასაცილო ამბავი უნდა მოგიყვეთ ცოტა შელამაზებულია რა თქმა უნდა მაგრამ დამეფიცება რომ ოთხმოცდათვრამეტი პროცენტი სიმართლეა...
4.71
lucien vanserra
სიმშვიდე? როგორი უცხო, სანატრელი და შორეული გახდა ეს სიტყვა ჩემთვის, აი ახლაც როცა ვცდილობ გულითადად და გულწრფელად გავიღიმო ვგრძნობ როგორ იზრდება ის ეკლიანი ბურთი რომელიც რამდენი ხანია ყელში უშნოდ მაქვს გაჩხერილი, არც ზემოთ ამოდის და ვერც ვყლაპავ, უბრალოდ ველოდები როდის გაიზრდება ისე რომ დამახრჩოს, წარმოგიდგენიათ? ვზივარ და ველოდები...
© 2025 ყველა უფლება დაცულია