***
მოკლე აღწერა
რა უცნაური რამეა სიკვდილი. ისე მოგადგება კარზე,ვერც გაიგებ. ან თუ იგებ და ისიც ნელ-ნელა,მტანჯველია. გათამამებულია ამ ბოლო დროს,ვისაც კი ხელს გამოჰკრავს ყველა მიჰყავს,სირცხვილის გრძნობა აღარ გააჩნია.
დატოვე შეფასება
5
კომენტარები
რა უცნაური რამეა სიკვდილი. ისე მოგადგება კარზე,ვერც გაიგებ. ან თუ იგებ და ისიც ნელ-ნელა,მტანჯველია. გათამამებულია ამ ბოლო დროს,ვისაც კი ხელს გამოჰკრავს ყველა მიჰყავს,სირცხვილის გრძნობა აღარ გააჩნია.
5
4.62
ლალი კუტალაძე
ცისია ჩამოვიდა სოფელში. ცისია? სასმელისგან დასიებული და ჩაწითლებული თვალები ძლივს გაახილა ბოჩიამ. გაბრუებული გონება ბოლომდე ვერ აცნობიერებდა ნათქვამს, ხოლო დაბუჟებული სხეული ბოლომდე არ ემორჩილებოდა. - უნდა ვნახო, - ტახტიდან წამოდგომა დააპირა. - საით? ფეხზე ვერ დგები. დაბარბაცდა. ისევ ტახტს გადაემხო. ცისია... ცისია...
ყველა უნაკლოდ მოძრაობს. ყველა ამოსუნთქვა გათვლილია. ყველა ნაბიჯი ერთ მიზანს ემსახურება: სრულყოფილებას. მხოლოდ მე დავფრინავ სხვა გრავიტაციით. - „გაცვალეთ პარტნიორები,“ - ისმის ხმა. ჩემი ხდება. თითები წელზე მეხება. მისი სუნი ჰაერში რჩება. მწარე, ტკბილი, ცივი, მამაკაცური... თითქოს სტერილურ ჰაერში ბუნტის ელემენტი იჭრება, ელვის სისწრაფით ცდილობს თითეული მოლეკულის გაჯერებას და მეც მის ტყვეობაში ვექცევი.
4.54
ლალი კუტალაძე
- ქალიშვილი ხარ? სერიოზულად? - ჰანსი გაოცებული უყურებდა შორენას. ვერ იჯერებდა, როგორ შეიძლებოდა ქალიშვილი ყოფილიყო 31 წლის ქალი. ან ვინმე არ მოსწონდა? ან არ ჰყვარებია? ან მამაკაცთან ყოფნის სურვილი არასდროს გასჩენია? მისთვის წარმოუდგენელი იყო ამ ასაკში ქალიშვილად ყოფნა!
4.47
ლალი კუტალაძე
გაცნობისას ორივე შუახნის ასაკს გადაცილებული იყო, წლების სიმრავლე და განვლილი ცხოვრება თან სდევდათ, მაგრამ ორივეს სურდა ბედნიერება. ბედნიერება და სიყვარული ადამიანს ყველა ასაკში სჭირდება. ის ალამაზებს ცხოვრებას, განსაკუთრებით შუახნის ასაკში, როცა სული ესოდენ მიილტვის სრულყოფილებისკენ.
4.25
ნუნუ ბარბაქაძე
ვიჯექი და ვგრძნობდი რომ ვერ ვიყავი კარგად. თითქოს ბურუსი ჩამოწვა,ჰაერი არ მყოფნიდა. ბარის ჩახუთულ სივრცეს დავაბრალე და ჰაერზე გასვლა გადავწყვიტე. წამოვიწიე და ვერ ავდექი...
4.57
ნუნუ ბარბაქაძე
მტრედების მოშენება დაიწყო.შესცქეროდა დაბლიდან თეთრად მოფარფატე მტრედებს ბედნიერი ღიმილით და უსტვენდა. მტრედები ცაში მარყუჟს აკეთებდნენ და მერე მხრებზე ასხდებოდნენ პატრონს.
დედა მინავლულ ნაკვერჩხლებზე შეშას აწყობდა, ალი გაუბედავად, უძლურად აპარპალდა, მერე მოძლიერდა და შეშებს მოედო. იმ კაცს თვალს ვერ ვუსწორებდი, მოჯადოებულივით შევყურებდი მოცეკვავე ცეცხლის ენებს.
4.36
lucien vanserra
ეს მოთხრობა მეოცნებეთა ლიგის ავტორთა თამაშია, განსხვავებული ისტორიები ერთი დასაწყისით და სხვადასხვანაირი განვითარებით და დასასრულით, ყველა მოთხრობა რადიკალურად განსხვავდება ერთმანეთისგან და ყველა თავისებურად საინტერესოა.
© 2025 ყველა უფლება დაცულია