© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ყველა უნაკლოდ მოძრაობს. ყველა ამოსუნთქვა გათვლილია. ყველა ნაბიჯი ერთ მიზანს ემსახურება: სრულყოფილებას. მხოლოდ მე დავფრინავ სხვა გრავიტაციით. - „გაცვალეთ პარტნიორები,“ - ისმის ხმა. ჩემი ხდება. თითები წელზე მეხება. მისი სუნი ჰაერში რჩება. მწარე, ტკბილი, ცივი, მამაკაცური... თითქოს სტერილურ ჰაერში ბუნტის ელემენტი იჭრება, ელვის სისწრაფით ცდილობს თითეული მოლეკულის გაჯერებას და მეც მის ტყვეობაში ვექცევი.
- სანდრო, აღმიწერე რას ხედავ სანდრო და შუა ხნის ქალი მყუდრო, არც ისე პატარა, ოთახში ისხდნენ. ქალს დაბალი ხმა და განათება შეერჩია. თვალებდახუჭულსა და მოდუნებულ სანდროს გვერდით ეჯდა და ესაუბრებოდა
ეს არის რუსი პოეტი ქალის , ანა აშარინას ლექსის თარგმანი ქართულ ენაზე, ლექსში გადმოცემულია ძალიან გულგატეხილი, მარგამ ამასთანავე საკმაოდ ძლიერი ქალის ემოციები.
ქალური წინთგრძნობით მიხვდა მედეა, საერთოდ რომ დაკარგა შიოს ფიქრებში ადგილი. სწორედ ფიქრებში, რადგან მის გულში მედეა არც არასდროს ყოფილა. მიხვდა და გაოცდა, რადგან სიბრაზეს თითქმის არ გრძნობდა. არა, ის კი აცოფებდა, რომ ცხოვრებაში პირველად უარყვეს, მაგრამ დანაკარგის გრძნობას არ განიცდიდაა.
სახეები, სარკეში, ცხოვრების ნელ კადრებად ქცეულიყვნენ. მხოლოდ ერთს, სილამაზე გამოცლილ წვეთს დაეორთქლა სახე ხაზებად... ოთახში მარტოდ მჯდომი სარკეში უამრავ, ერთმანეთის მსგავსსა თუ განსხვავებულ სახეს მიშტერებოდა. მხოლოდ საკუთარზე გადაეწყვიტა - გაბრაზებოდა მინას, სახეს ასე მხოლოდ მას რომ უსერავდა...
ზოგჯერ მოგონება გვრჩება, რაღაც ძვირფასი და თბილი რატომ შემიყვარდი მახსოვს რატომ შეგიძულე ვიცი რატომ არ მეთმობი ახლა? მახსოვს ფერი შენი თვალის სადაც სახლობს ჩემი სევდა და ჩვენი წარსულის ლანდი
რატომღაც არასდროს ვფიქრობთ ადამიანები, რომ მომავალში რაღაც ჩვენს საწინააღმდეგოდ შეიცვლება. ვმალავთ ნამდვილ გრძნობებს და სურვილებს, რაც შეგვიძლია დიდხანს და მონდომებით. თავებს ათასი უაზრობით ვიმართლებთ, რომ დრო არაა! რომ ხასიათი არაა! რომ ადგილი არაა! მაგრამ წამითაც არ ვუშვებთ იმ აზრს, რომ ჩვენს გაფლანგულ წამებს ვიღაც სხვა ჩასაფრებული უცდის.
რა უცნაური რამეა სიკვდილი. ისე მოგადგება კარზე,ვერც გაიგებ. ან თუ იგებ და ისიც ნელ-ნელა,მტანჯველია. გათამამებულია ამ ბოლო დროს,ვისაც კი ხელს გამოჰკრავს ყველა მიჰყავს,სირცხვილის გრძნობა აღარ გააჩნია.
ცა ჩამოინგრა. არა, უფრო სწორად, ჩვენ აღმოვჩნდით ცის ქვეშ და უფრო ქვემოთ. შავ-თეთრ სამყაროში, სადაც მხოლოდ სილუეტები და მოძრავი ლაქებია, სამი ადამიანი ვიყავით, რომლებიც მიწაში ჩამარხულები, ზემოთ ვიყურებოდით.
იღვრება ციდან ხმაური ბნელი... ფერებს უცნაურს თითებით ვურევ. სუნთქვა თუ არის ასეთი ძნელი. დარჩენა სულ არ მიღირდა თურმე. სუნთქვა თუ არის ასეთი ბასრი, თავად ვიგლიჯავ მტკივნეულ ფილტვებს.