© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ნოველა ქალზე, რომელიც თავს ზედმეტად და არასასურველად გრძნობს,ქმრის ყურადღებამოკლებუულს გადააქვს ყურადღება მეზობლის 5 წლის ბიჭზე ,რომელიც დედამ მიატოვა.ისინი მეგობრდებიან...
ჩვენი, ჩემი და ელის ბუნკერში ცხოვრების პერიოდი ოთხ სხვადასხვა ეტაპად შემიძლია დავყო, მოლოდინის ეტაპი, იმედგაცრუების ეტაპი, სასოწარკვეთილების ეტაპი და შეგუების ეტაპი, პირველი ერთი კვირა ჩვენი საკმაოდ ვრცელი და მრავალფეროვანი სამყოფელის შესწავლას დავუთმეთ...
ოთახში- მინებს აორთქლებს ვნება, იშლება ზღვარი ცხადის და სიზმრის, გარშემო მთელი სამყარო ქრება და ორი გულის ფეთქვა-ღა ისმის ყოველი ნერვის დაბოლოებით , კანი შეიგრძნობს ბალიშებს თითის.... დუნდება ყველა კუნთი დროებით და ბრმად მიჰყვება ჩადებულ ინსტინქტს
არ დაუნახავს მაგრამ იგრძნო როგორ გაეღიმა ბიჭს, თვითონაც ღიმილმა გაუნათა სახე, ხელები წელზე მოხვია, თავი მხარზე დაადო და გაყუჩდა, იცოდა რომ რასაც აკეთებდა არ იყო სწორი, იცოდა რომ ასეთი ურთიერთობა უსიამოვნების მეტს არაფერს მოუტანდა...
ისე მეხვევიან ჩემი დემონები თითქოს მათ ვჭირდები, აღარც ვეომები ისე მეკრობიან გონის შეშფოთებით ჩემი მზრუნველი და ავი დემონები ხელებს გაშლიან და ტანზე ამიკრავენ სხეულ დაშანთული მკრთალი კანკალებით
ვინ შემახსენებს ფერად მთვარეებს ... თარიღებს ... რიცხვებს .... ცაზე ვარსკვლავებს ვინ გამაცნობს? ვიპოვნი ვინმეს? ალბათ ღამეებს დავიბრუნებ უწინდელ ზომას,
მშრომელი მშობლები ყავს ავეტს, მამა მეწაღეა, დედა ყოველ დილით თბილისის ქუჩებს ალაგებს, იმ ქუჩებს ასე ძალიან რომ გვიყვარს, მეზობლებს უყვართ, მზე და მთვარე ამოსდით მათზე...
რასაც შენ ვერ ხედავ... ყორანი : ბავშვობის და მოზარდობის რთული და ბნელი დღეებიდან, უამრავი ტკივილი დამრჩა. როგორც ნაიარევები, თუმცა არც უმათობაა. დამრჩა ასევე უცნაური ფობიები და სიმართლე რომ ვთქვა, გამაოცა იმან , რომ ყოველ ფობიას საკუთარი სახელი რქმევია უკვე. ეს ხომ პირდაპირი მნიშვნელობით იმას ნიშნავს, რომ ჩემამდე ვიღაც სხვასაც აწამებდნენ?!
მაჯაზე დამადე თითი. აჰყევი რიტმს ჩემი პულსის. და თუმცა არა ხარ სევდა, და თუმცა არ გიცემს გული. გახედე ცას, ფეთქავს მთვარე... და შენი თითები თლილი მაჯაზე მომხვიე მაგრად, ნუ ღელავ, ავიტან ტკივილს..
ცაზე ავრორების ფერადი ნათება, სადღაც ჰორიზონტი თეთრი და დამღლელი. მე შენ გელოდები და შენ არ გახსოვარ და არც ეს ფერები არ გახსოვს არცერთი. ცაზე ავრორები ცეკვავენ ... ცეკვავენ.... და ყინვა ბასრია ,თეთრ სახეს მისერავს. მე შენ გელოდები, შენ აღარ გახსოვარ, მე შენთვის ვღიღინებ უძველეს სიმღერას.