© 2025 ყველა უფლება დაცულია
სახეები, სარკეში, ცხოვრების ნელ კადრებად ქცეულიყვნენ. მხოლოდ ერთს, სილამაზე გამოცლილ წვეთს დაეორთქლა სახე ხაზებად... ოთახში მარტოდ მჯდომი სარკეში უამრავ, ერთმანეთის მსგავსსა თუ განსხვავებულ სახეს მიშტერებოდა. მხოლოდ საკუთარზე გადაეწყვიტა - გაბრაზებოდა მინას, სახეს ასე მხოლოდ მას რომ უსერავდა...
ჩანთა ერთად ამოვალაგეთ,რად მინდოდა ამდენი რამ რატომ მომიტანეო გამიბრაზდა. - რა ლამაზია! - ხელი სიყვარულით გადაუსვა ვარდისფერ ხალათს,-მერე შემოიცვა- ზუსტად ჩემი ზომაა,თან რა კარგი ფერია.
აბა გვეყოფა გამბედაობა, თუ მივდივართ? მაგიდასთან სამნი ისხდნენ. სამი განსხვავებული და თავისებურად ლამაზი. ვრჩებით და წაგებული აბარებს! მწვანე თვალები მოწკურა წითურმა. წვრილ_ წვრილი ხვეულები სქლად და აბურდულად ეყარა მხრებზე. სამიდან ყველაზე გაბედული და თავდაჯერებული ჩანდა.
რატომღაც არასდროს ვფიქრობთ ადამიანები, რომ მომავალში რაღაც ჩვენს საწინააღმდეგოდ შეიცვლება. ვმალავთ ნამდვილ გრძნობებს და სურვილებს, რაც შეგვიძლია დიდხანს და მონდომებით. თავებს ათასი უაზრობით ვიმართლებთ, რომ დრო არაა! რომ ხასიათი არაა! რომ ადგილი არაა! მაგრამ წამითაც არ ვუშვებთ იმ აზრს, რომ ჩვენს გაფლანგულ წამებს ვიღაც სხვა ჩასაფრებული უცდის.
ცა ჩამოინგრა. არა, უფრო სწორად, ჩვენ აღმოვჩნდით ცის ქვეშ და უფრო ქვემოთ. შავ-თეთრ სამყაროში, სადაც მხოლოდ სილუეტები და მოძრავი ლაქებია, სამი ადამიანი ვიყავით, რომლებიც მიწაში ჩამარხულები, ზემოთ ვიყურებოდით.
იღვრება ციდან ხმაური ბნელი... ფერებს უცნაურს თითებით ვურევ. სუნთქვა თუ არის ასეთი ძნელი. დარჩენა სულ არ მიღირდა თურმე. სუნთქვა თუ არის ასეთი ბასრი, თავად ვიგლიჯავ მტკივნეულ ფილტვებს.
ამბავს ყვებოდა, ის უსმენდა მის აბდაუბდას, მაგრამ ესმოდა , რასაც სხვები ვერც კი ხედავდნენ. მხოლოდ მოსმენაც საკმარისი იყო ხანდახან, თუმცა შეხვედრას ამ სივრცეში ვერც გაბედავდნენ....
- იუკი-ონა! - თითქმის ვიყვირე. ყველა გაჩერდა, საზარლად ჩაუნაცვლდათ ღიმილით წეღანდელი ცივი გამომეტყველება. დამტოვეს. ბარში მიმოიფანტნენ. სიმძიმემ დატოვა ჰაერი. მე კი ისევ ავკროდი კარს და თვალებით ნაცნობ სახეს ვეძებდი…
ჩვენი შემოდგომა ნო ორდინალური, იხდის და შიშველი ქალივით ჩუმდება, ნერვების მოშლამდე სენტიმენტალური გავხდი და ბოლო დროს გულიც მიჩუყდება. ვხვდები,რომ შენამდე ძალიან შორია და ცისკენ ვუჩქარებ რატომღაც ნაბიჯებს, შენ, ძაან შეშლილს და მე-პარანოიას, ყველა ბანალური პროცესი გვაგიჟებს.
ნაცნობი კაფე და პრინციპში არ ვიცი რა დროა, ჩვენს შორის მოთავსდა პატარა, უბრალო მაგიდა, მიმტანმა გოგონამ, შენს მხრებზე თვალები დადო - და ხელის ფათურით, სხვა მაგიდებისკენ გაიქცა.