© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ყველა უნაკლოდ მოძრაობს. ყველა ამოსუნთქვა გათვლილია. ყველა ნაბიჯი ერთ მიზანს ემსახურება: სრულყოფილებას. მხოლოდ მე დავფრინავ სხვა გრავიტაციით. - „გაცვალეთ პარტნიორები,“ - ისმის ხმა. ჩემი ხდება. თითები წელზე მეხება. მისი სუნი ჰაერში რჩება. მწარე, ტკბილი, ცივი, მამაკაცური... თითქოს სტერილურ ჰაერში ბუნტის ელემენტი იჭრება, ელვის სისწრაფით ცდილობს თითეული მოლეკულის გაჯერებას და მეც მის ტყვეობაში ვექცევი.
სახეზე ვარსკვლავის მტვერი მაყრია... ჩემს მხრებზე ნამდვილი ზეცაა გაშლილი. ოჰ, როგორ მჭირდები სუნთქვავ სანატრელო... ოჰ, როგორ ირევა ჩვენს შორის ამინდი....
მოვედი, მაგრამ არც კი ვიცი, რისთვის, ან რატომ.... ისე დაღლილი, სევდიანი, ისე არარა... ცარიელია ჩემი გული ფეთქვადაცლილი... ცარიელია ტკივილიც კი არის, აღარა... მოვედი, მაგრამ აღარ მქვია ძველი სახელი...
- სანდრო, აღმიწერე რას ხედავ სანდრო და შუა ხნის ქალი მყუდრო, არც ისე პატარა, ოთახში ისხდნენ. ქალს დაბალი ხმა და განათება შეერჩია. თვალებდახუჭულსა და მოდუნებულ სანდროს გვერდით ეჯდა და ესაუბრებოდა
ეს არის რუსი პოეტი ქალის , ანა აშარინას ლექსის თარგმანი ქართულ ენაზე, ლექსში გადმოცემულია ძალიან გულგატეხილი, მარგამ ამასთანავე საკმაოდ ძლიერი ქალის ემოციები.
ქალური წინთგრძნობით მიხვდა მედეა, საერთოდ რომ დაკარგა შიოს ფიქრებში ადგილი. სწორედ ფიქრებში, რადგან მის გულში მედეა არც არასდროს ყოფილა. მიხვდა და გაოცდა, რადგან სიბრაზეს თითქმის არ გრძნობდა. არა, ის კი აცოფებდა, რომ ცხოვრებაში პირველად უარყვეს, მაგრამ დანაკარგის გრძნობას არ განიცდიდაა.
სახეები, სარკეში, ცხოვრების ნელ კადრებად ქცეულიყვნენ. მხოლოდ ერთს, სილამაზე გამოცლილ წვეთს დაეორთქლა სახე ხაზებად... ოთახში მარტოდ მჯდომი სარკეში უამრავ, ერთმანეთის მსგავსსა თუ განსხვავებულ სახეს მიშტერებოდა. მხოლოდ საკუთარზე გადაეწყვიტა - გაბრაზებოდა მინას, სახეს ასე მხოლოდ მას რომ უსერავდა...
თითებზე ვითვლი ვარსკვლავებს და ესეც ბევრია. გზებია მხოლოდ და მათ ჩემთვის არა სცალიათ. მე ვცადე, მაგრამ გეფიცები მაინც არ მესმის და რომ არ მესმის, სწორედაც რომ შენი ბრალია....
რატომღაც არასდროს ვფიქრობთ ადამიანები, რომ მომავალში რაღაც ჩვენს საწინააღმდეგოდ შეიცვლება. ვმალავთ ნამდვილ გრძნობებს და სურვილებს, რაც შეგვიძლია დიდხანს და მონდომებით. თავებს ათასი უაზრობით ვიმართლებთ, რომ დრო არაა! რომ ხასიათი არაა! რომ ადგილი არაა! მაგრამ წამითაც არ ვუშვებთ იმ აზრს, რომ ჩვენს გაფლანგულ წამებს ვიღაც სხვა ჩასაფრებული უცდის.
რა უცნაური რამეა სიკვდილი. ისე მოგადგება კარზე,ვერც გაიგებ. ან თუ იგებ და ისიც ნელ-ნელა,მტანჯველია. გათამამებულია ამ ბოლო დროს,ვისაც კი ხელს გამოჰკრავს ყველა მიჰყავს,სირცხვილის გრძნობა აღარ გააჩნია.