© 2025 ყველა უფლება დაცულია
კიბეები როგორც იქნა დასრულდა. გრძელ დერეფანს მივუყვებით და ვფიქრობ, რომ ეს უკანასკნელი გზაა რომელსაც გავდივარ. ამ კარს მიღმა ჩემი ბედი ჩემს გარეშე წყდება და არავინ იცის იქიდან ვინ დავბრუნდები...
სუნთქვა მეკვრის. ვგრძნობ როგორ სივდება ყელში რაღაც. მუხლები მიკანკალებს. იდაყვებით მაგიდას ვეყრდნობი. ვგრძნობ თუ არ დავჯდები თავს ვეღარ შევიმაგრებ. ყველაფერი ერთიანად ირევა თავში. ყველაზე შემზარავი ის არის, რომ ამ ქალის მზერაში მონსტრს ვერ ვხედავ. უფრო დანაშაულის გრძნობა მაქვს. მეტად ჭკვიანი უნდა ვყოფილიყავი. ამ შარში თავი არ უნდა გამეყო. საკუთარი თავიც უნდა დამეცვა და ნინაც.
- ეს ხუმრობა იყო, მე არც მიფიქრია ამაზე სერიოზულად... - ჩვენ არ ვხუმრობთ საჰარა! - ხმა უფრო გაყინული უხდება და ტონიც მბრძანებლურით ეცვლება - გაემზადე, მოგაკითხავენ და ყოველგვარი ექსცესების გარეშე გამოყევი, თორემ...
ნინაზე ვბრაზობ. რა უნდოდა საერთოდ იმ საიტზე?! ჩემს თავზეც ვბრაზობ. ასე წინდაუხედავად რატომ მოვიქეცი?! იქნებ გულის სიღრმეში... მეც მინდოდა, ვინმესთვის ღირებული ვყოფილიყავი? ქალი, რომელშიც მილიონებს გადაიხდიდნენ?
ქალი ვერ ამჩნევდა რომ მისი ქმარი,მის შვილთან იყოფდა სარეცელს, მიუხედავად იმისა რომ ერთმანეთს თავს არიდებდნენ და ორივე თავის ცხოვრებით ცხოვრობდა,ალბათ არცერთი არ აღიარებდა არაფრის ფასად,რომ მათი ურთიერთობა სიყვარულთან არანაირ კავშირში არ იყო...
ცამეტი წლის ვიყავი როცა პირველად დამესიზმრა წარსული, არა ჩემი არამედ ვიღაც ძალიან შორეულის და თან ძალიან ახლობლის, სიზმრები ნელ-ნელა გახშირდა, თითქმის ყოველ ღამე მესიზმრებოდა ვიღაც ულამაზესი გოგონა, ებრაელი მამის და შავკანიანი დედის შვილი...
- ,,თამაშის დროა’’ - მომმართა ქალმა ყველაზე ლამაზი ხმით, რაც კი ოდესმე მსმენია და ყველაფერი გაქრა… გონს რომ მოვედი - ვცახცახებდი. სრულიად განსხვავებულ სივრცეში აღმოვჩნდი. თეთრი თოვლისგან შთანთქმული ტყე იყო. ციოდა...
ის ღამე, თითქმის გავათენე, დილით კი ისევ სამსახურში დავბრუნდი. ნაშუადღევს ეინთან წავედი, მანქანა მის სახლთან შორიახლოს გავაჩერე, ტელეფონი ავიღე, მასთან დასაკავშირებლად, რა დროსაც დავინახე, როგორ გაჩერდა მის კართან მანქანა, საიდანაც ეინი გადმოვიდა და კარი ისე მიაჯახუნა ლამის მოგლიჯა, მანქანა კი სწრაფად მოსწყდა ადგილს. ნეტა რა მოხდა?!
პურის ნაჭერს ვიღებ ზურგჩანთიდან და კოტეს, ნელ-ნელა ვაჭმევ. სახლი თბილია. ალბათ კოტე რომ არ იყოს, ფეხს არ მოვიცვლიდი და აი აქ, ამ საღორეში, სისხლში, სიმყრალეში, იმდენს ვიზავდი, რომ ჩემი ძვალიც არ დარჩებოდა.
სოლოს არასდროს აინტერესებდა სხვისი გრძნობები და განცდები, ქალებს ყოველთვის ისე უყურებდა როგორც დროებით გასართობ საშუალებას, მოძალადე არ იყო თუმცა შეეძლო ყველაფერი გაეკეთებინა სასურველის ხელში ჩასაგდებად...