© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ოთახში- მინებს აორთქლებს ვნება, იშლება ზღვარი ცხადის და სიზმრის, გარშემო მთელი სამყარო ქრება და ორი გულის ფეთქვა-ღა ისმის ყოველი ნერვის დაბოლოებით , კანი შეიგრძნობს ბალიშებს თითის.... დუნდება ყველა კუნთი დროებით და ბრმად მიჰყვება ჩადებულ ინსტინქტს
არ დაუნახავს მაგრამ იგრძნო როგორ გაეღიმა ბიჭს, თვითონაც ღიმილმა გაუნათა სახე, ხელები წელზე მოხვია, თავი მხარზე დაადო და გაყუჩდა, იცოდა რომ რასაც აკეთებდა არ იყო სწორი, იცოდა რომ ასეთი ურთიერთობა უსიამოვნების მეტს არაფერს მოუტანდა...
ზურგიდან მისი სიახლოვე და მკლავზე შეხება რომ იგრძნო უხეშად აიქნია ხელი, კიდევ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, მერე თვალწინ ყველაფერი დატრიალდა, ფერები ერთმანეთში აირია, აიდღაბნა, შებარბაცდა, ჩაიკეცა და გულაღმა უგონოდ გაიშოტა თეთრ ფუმფულა ხალიჩაზე...
იდექი კიდეზე, გაშლილი თმით და ფარატინა საღამურებით, ოდნავ გეტყობოდა საყვარლად გამობზეკილი მუცელი და ზეციდან მიწაზე ადამიანთა სინდისის გამოსაცდელად ჩამოსულ ანგელოზს ჰგავდი...
- მეგონა ხუმრობდი, ჯანდაბა, მართლა ვიფიქრე რომ ეს ყველაფერი ხუმრობა იყო, სერიოზულად გგონია რომ გიღალატე? გგონია ამის გაკეთება შემიძლია? თურმე რა ცუდად მიცნობ, ასეთ რამეს როგორ მაბრალებ ნია, -იმხელა იმედგაცრუება გამოსჭვიოდა მის ხმაში ერთი წამით დაეჭვდა კიდეც ნია ხომ არაფერი მეშლებაო...
სამშობლოდან შორს მყოფ მოგზაურზე მღეროდნენ, მის სიყვარულზე რომელიც სახლში დატოვა, ახალდაბადებულ ვაჟზე და უსასრულო უკიდეგანო მოლოდინზე, სევდიანი იყო, გულშიჩამწვდომი, ვინ იცის იქნებ ამ სიმღერას ასწლეულებისთვისაც კი გაეძლო...
ვუყურებდი მის იდეალურ სახეს, ოდნავ წამოზრდილ გრუზა თმას, ვნებიან ტუჩებს, ზომიერად დაკუნთულ სხეულს, ულამაზეს თითებს და გონებაში უნებურად დათოს ვადარებდი, დათოს რომელსაც უამრავი ფული და შესაძლებლობები გააჩნდა იმისთვის რომ გავებედნიერებინე...
"-კიდევ რომ დაკარგო მეხსიერება, ისევ მოახერხებს თავი შეგაყვაროს. -საიდან.. -გგონია საერთოდ გყავს დავიწყებული../? შენ სულს არ დავიწყებია, როდესაც ადამიანი გიყვარს მეხსიერება ვერ წაგართმევს.. "
ყოველთვის მაინტერესებდა რას გრძნობდნენ უცილობელი სიკვდილის წინ, აი მაშინ როცა სიკვდილი მოულოდნელად არ მოდის, როცა თუნდაც რამდენიმე წუთი გაქვს იმისთვის რომ იფიქრო სანამ სამუდამოდ დახუჭავდე თვალებს, თავიდან იბრძვი, სიცოცხლის თითოეულ წამს, ჰაერის ყოველ ყლუპს ებღაუჭები, შემდეგ ნებდები...
სად მიდიხარ, მოიცადე, დამშვიდდი, მაისური უნდა გამოგიცვალო, -ბოხი, სასიამოვნოდ მჟღერადი ხმა მომესმა და მერე შეხება ვიგრძენი წელსა და მხრებზე, შევბრუნდი, ჩემს წინ უზარმაზარი, ნიღბიანი ახმახი იდგა და ცდილობდა მაისური გაეხადა...