© 2025 ყველა უფლება დაცულია
რასაც შენ ვერ ხედავ... ყორანი : ბავშვობის და მოზარდობის რთული და ბნელი დღეებიდან, უამრავი ტკივილი დამრჩა. როგორც ნაიარევები, თუმცა არც უმათობაა. დამრჩა ასევე უცნაური ფობიები და სიმართლე რომ ვთქვა, გამაოცა იმან , რომ ყოველ ფობიას საკუთარი სახელი რქმევია უკვე. ეს ხომ პირდაპირი მნიშვნელობით იმას ნიშნავს, რომ ჩემამდე ვიღაც სხვასაც აწამებდნენ?!
ხელები კისერზე შემოვხვიე, თითის წვერებზე ავიწიე და ტუჩებზე მივწვდი, ვიგრძენი როგორ შემომეჭდო წელზე ძლიერი თითები, მეორე ხელი თმაში შემიცურა, სხეულზე მიმიკრა და კოცნაში ამყვა, რა უცნაურია, თურმე როგორ მენატრებოდა ის კაცი რომლის სახელიც არ ვიცოდი...
სანამ დავიწყებდე ერთ რჩევას მოგცემთ, თქვენ კი კარგად დაიმახსოვრეთ! შეიძლება რამეს ვერ ხედავდეთ, მაგრამ არსებობდეს. შეიძლება თქვენ რამის არ გჯეროდეთ, მაგრამ გეშინოდეთ. თუ ერთხელ მაინც გაივლებთ თავში რაიმე არარეალურს, არარსებულს, არ დაიჯეროთ ამ გაელვების არარსებობა, დამიჯერეთ ის სადღაც მაინც დაიბადა, გაჩნდა და არსებობა დაიწყო,,
დაე იქმნას ნათელი! ამბობს მკვეთრი ხმით ის და ხელებს სწრაფად სწევს თავს ზემოთ და ერთმანეთს ურტყამს. გაცისფერებული სფეროები სწრაფად მიემართებიან მისი ხელების კვალდაკვალ. მუქ ლურჯად აალებულნი, თითქოს ელვარებენ, ხან იისფერად, ხან ნარინჯისფრად, ოდნავ მწვანედ, ალისფერად. და ერთმანეთს ჭახანით ასკდებიან. დარბაზი შიშისგან კივის.
დაღლილი ნაბიჯებით გამოვიდა უკანა გასასვლელიდან. ბავშვობიდან იცოდა გალერიის უკან პატარა ბაღში ძველი ხის სკამი რომ იდგა. იმ სკამს მიეყრდნო. საზურგეზე ჩამოჯდა უკნიდან. რაღაც ისეთივე აბსურდული და წელვადი მელოდია ჰქონდა ჩართული, როგორი ხასიათიც დილიდან აჰყვა. სიგარეტი ამოიღო მოკლე, უმკლავო გაბერილი ქურთუკის ჯიბიდან და წვრილი ღერი ლამის ღერზე წვრილი თითებით მაღლა ასწია.
კაფეში შევდივარ და ვათვალიერებ. მაინტერესებს თუ ვიცნობ. აი რომ ამბობენ : ის თუ ისაა, გულით იგრძნობო! დარბაზის განაპირას ფანჯარასთან ზის . თანამედროვე და კლასიკური სტილის საოცარი შეხამებაა მისი სამოსი. ერთი ქულა მის სასარგებლოდ.
ცხრა თვის შემდეგ მეც დავიბადები.... შენ? შენ ბოლოს ოცდასამი წლის წინ, 2003 წლის 23 ნოემბერს ჩაისუნთქე უკანასკნელი ჰაერი... მას შემდეგ აღარ დაბადებულხარ. შენ, დაიბადები ოდესმე ისევ?