© 2025 ყველა უფლება დაცულია
- „გაცვალეთ პარტნიორები,“ - ისმის ხმა. ჩემი ხდება. თითები წელზე მეხება. სითბოს ტალღა სხეულს ყველა ნაწილიდან თავისკენ მიემართება და ისევ უკან ბრუნდება. მისი სუნი ჰაერში რჩება. მწარე, ტკბილი, ცივი, მამაკაცური... თვალებს ვხუჭავ. ვცდილობ ფოკუსირება მუსიკაზე მოვახდინო. ჰო, ჩვენს შორის მუსიკა დგას, მაგრამ ჩემი სხეული სხვა რიტმს მიყვება.
მე მზე მიყვარს. სიცხე. სანაპირო. ეს ერთადერთია რასაც ვერ ვთმობ. მალაგა მენატრება. დილის ხვატი, ფართოდ გახსნილი ფანჯრები. ყავის მწარე არომატი, ტალღების დამამშვიდებელი რიტმი... იქ თითქოს მარილითა და ლიმნის სურნელით გაჯერებული ჰაერიც ფლამენგოს ცეკვავს.
ნინას + სოფი=💛. „ ეწერა ძალიან დაბლა, ლამის მიწის ზედაპირზე, კუთხეში, თვალისგან მოფარებულ ადგილას. პაწაწინა გაუბედავი ასოებით. შევკრთი, გავშეშდი, გავირინდე. იქვე ჩავჯექი იმ ბავშვური წარწერის გვერდით და ისე, რომ თავადაც ვერ გავიგე როგორ, თვალები ცხელი ცრემლებით ამევსო.
ცეკვას იწყებენ... ეს ნამდვილი საოცრებაა, ნაზად, ჰაეროვნად, თავისუფლად მოძრაობენ, შირო ზემოდან დაჰყურებს და მასთან მზერით კონტაქტს არ სწყვეტს, ვერაც არ ცდილობს მისთვის თავის არიდებას...
მანქანამ ნაცნობ ქუჩაზე აუხვია. სკვერს ჩაუარა გვერდით და ინგას თვალში მოხვდა აცეკვებული ფანტანი. უცებ წამოიწია, მძღოლი შეაჩერა და მზის სათვალე მოიხსნა. არა , თვალი არ ატყუებდა,მისი ვაჟი იდგა მოლბერტზე გაშლილი ტილოს წინ და რაღაცას მხიარულად ხატავდა. ბაჩანა? ბაჩანა და ხატვა? გულწრფელად გაოცდა ქალი.
ადამიანებს აქვთ არჩეული პატარა ნიშნები. სულ არაფერი ისეთი, მაგრამ თუ დაუკვირდებით, თუ ეს ადამიანი ამდენად საინტერესოა თქვენთვის, ამ ნიშნებს უთუოდ აღმოაჩენთ. აღმოაჩენთ, მათ მათ სხეულზე, მათი ჩაცმის სტილში, მათ საუბარში, მათი წერის მანერაში, მათ მიმიკაში....
ძველისძველ სამხედრო ქურთუკში გამოწყობილი გრძელთმიანი და გრძელწვერიანი მოხუცი კაცი მოწყალებას ითხოვს, დასიებული თვალები აქვს, ხელები უკანკალებს, გულზე მუყაოს ნაგლეჯი ჰკიდია წარწერით, დამეხმარეთ, შვილი მყავს ავად, ყველა ამ უბნელი იცნობს ამ კაცს, მეც ვიცნობ შვილი ავად არ ჰყავს, ის კი არადა საერთოდ არ ჰყავს...
გთხოვთ, ნუ მიეყრდნობით კარს" მზრუნველად აცხადებს ნაცნობი ხმა და მაინც ყველა კარზეა აკრული. გულში ვფიქრობ, ვაითუ გაიღოს? მე მეტროსი მეშინია, სანამ ვაგონი ჩამოდგება ლამის ორი მეტრით შორს ვდგავარ რელსებიდან
Cuervo blanco_ს დასასრული, კვლავ მორიგი უცნაური ამბავი, მხოლოდ ანტი გმირებით, მოულოდნელი სიუჟეტით და სრულებით ლოგიკური მაგრამ უჩვეულო დასასრულით. წაიკითხეთ შეაფასეთ და იფიქრეთ....
იმ საწოლში სადაც უამრავი ვნებიანი ღამე გვქონდა გატარებული ჩაცმულები ვიწექით ერთმანეთის გვერდით და შუაღამემდე თვალგახელილები შევყურებდით ფანჯრიდან შემომავალი მთვარის შუქით განათებულ ჭერზე მოთამაშე ჩრდილებს...