© 2025 ყველა უფლება დაცულია
არ დაუნახავს მაგრამ იგრძნო როგორ გაეღიმა ბიჭს, თვითონაც ღიმილმა გაუნათა სახე, ხელები წელზე მოხვია, თავი მხარზე დაადო და გაყუჩდა, იცოდა რომ რასაც აკეთებდა არ იყო სწორი, იცოდა რომ ასეთი ურთიერთობა უსიამოვნების მეტს არაფერს მოუტანდა...
ჩვენ სიგარეტსაც ვეწეოდით ისე ლამაზად, რომ მავნე ჩვევა, სულ არ ერქვა იმ წუთას ამას და აივანზე მუდამ გვედგა ქაღალდის ჭიქა, ყვავილებს შორის დამალული საფერფლის ნაცვლად... მე ვწერდი, შენ კი მიმღეროდი ლექსებს სევდიანს და ვიცინოდით მათ სევდაზე ტირილის მსგავსად.
ზურგიდან მისი სიახლოვე და მკლავზე შეხება რომ იგრძნო უხეშად აიქნია ხელი, კიდევ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, მერე თვალწინ ყველაფერი დატრიალდა, ფერები ერთმანეთში აირია, აიდღაბნა, შებარბაცდა, ჩაიკეცა და გულაღმა უგონოდ გაიშოტა თეთრ ფუმფულა ხალიჩაზე...
მშრომელი მშობლები ყავს ავეტს, მამა მეწაღეა, დედა ყოველ დილით თბილისის ქუჩებს ალაგებს, იმ ქუჩებს ასე ძალიან რომ გვიყვარს, მეზობლებს უყვართ, მზე და მთვარე ამოსდით მათზე...
იდექი კიდეზე, გაშლილი თმით და ფარატინა საღამურებით, ოდნავ გეტყობოდა საყვარლად გამობზეკილი მუცელი და ზეციდან მიწაზე ადამიანთა სინდისის გამოსაცდელად ჩამოსულ ანგელოზს ჰგავდი...
კლავდა პირდაპირ, ყოველნაირი სინდისის ქენჯნის და დანაშაულის გრძნობის გარეშე, ან უბრალოდ თავს არწმუნებდა იმაში რომ სინდისის ქენჯნა არ აწუხებდა... რომ გეკითხათ უამრავ მიზეზს მოგიყვანდათ თავის გასამართლებლად, თითქოს სამშობლოს სიყვარული ან შურისძიების გრძნობა უფლებას გვაძლევდეს ადამიანებს ერთმანეთი დაუნდობლად ვხოცოთ...
- მეგონა ხუმრობდი, ჯანდაბა, მართლა ვიფიქრე რომ ეს ყველაფერი ხუმრობა იყო, სერიოზულად გგონია რომ გიღალატე? გგონია ამის გაკეთება შემიძლია? თურმე რა ცუდად მიცნობ, ასეთ რამეს როგორ მაბრალებ ნია, -იმხელა იმედგაცრუება გამოსჭვიოდა მის ხმაში ერთი წამით დაეჭვდა კიდეც ნია ხომ არაფერი მეშლებაო...
ვუყურებდი მის იდეალურ სახეს, ოდნავ წამოზრდილ გრუზა თმას, ვნებიან ტუჩებს, ზომიერად დაკუნთულ სხეულს, ულამაზეს თითებს და გონებაში უნებურად დათოს ვადარებდი, დათოს რომელსაც უამრავი ფული და შესაძლებლობები გააჩნდა იმისთვის რომ გავებედნიერებინე...
უცებ რაღაც მოხდა ჩემში,შიგნით.თავი ავწიე და მივახალე -ისედაც ჩემი იქნები თიკო,აი ნახავ თუ არა! არ ვიციჩემი სახე რას ამბობდა,ან ჩემი ხმა რას გამოხატავდა,დავინახე უცებ რომ ჩაყუჩდნენ აკისკისებული გოგონები და გაკვირვებით შემომხედეს. შევბრუნდი და ჩემს გზას გავუყევი დუმდა თიკო,დუმდნენ გოგოები,მე კი გულში დავიფიცე თიკო ჩემი ცოლი გახდება-მეთქი!
რაღაც უნდა გკითხო, -იდუმალი ხმით მეუბნება, თავს ვუქნევ და ყოველი შემთხვევისთვის მეტი სიმყარისთვის მოაჯირს ვეყრდნობი, რა ვიცი მაინც რას მკითხავს, ყელამდე შეკრული პერანგის სამ ღილს იხსნის, ღრმად სუნთქავს და თვალს მისწორებს...