© 2025 ყველა უფლება დაცულია
სამშობლოდან შორს მყოფ მოგზაურზე მღეროდნენ, მის სიყვარულზე რომელიც სახლში დატოვა, ახალდაბადებულ ვაჟზე და უსასრულო უკიდეგანო მოლოდინზე, სევდიანი იყო, გულშიჩამწვდომი, ვინ იცის იქნებ ამ სიმღერას ასწლეულებისთვისაც კი გაეძლო...
ყოველთვის მაინტერესებდა რას გრძნობდნენ უცილობელი სიკვდილის წინ, აი მაშინ როცა სიკვდილი მოულოდნელად არ მოდის, როცა თუნდაც რამდენიმე წუთი გაქვს იმისთვის რომ იფიქრო სანამ სამუდამოდ დახუჭავდე თვალებს, თავიდან იბრძვი, სიცოცხლის თითოეულ წამს, ჰაერის ყოველ ყლუპს ებღაუჭები, შემდეგ ნებდები...
- იყო და არა იყო რა, არც თუ ისე უხსოვარ დროში ცხოვრობდა ერთი წითურთმიანი გოგო რომელიც სიგიჟემდე იყო შეყვარებული ლეგენდების მოყვარულ სიმპათიური ბიჭზე და რომელიც ღმერთმა განსაკუთრებული საჩუქრით, ახალი ათვლის წერტილით დაასაჩუქრა...
- არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი! -ვჩურჩულებ, თვალებს ვხუჭავ და საერთოდ არ მაინტერესებს რომ უკვე საკმაოდ მოძლიერებულმა და გათავხედებულმა ნიავმა ჩემი სიფრიფანა, თითქმის თეძომდე ჩახსნილი სარაფანი ააფრიალა, მაგიდაზე შეწყობილი ფეხებიდან ჩამომიცურა და მთელი ავლადიდება გამომიმზეურა...