© 2025 ყველა უფლება დაცულია
აქაურობას შევეჩვიეთ, უამრავი სხვადასხვა ცხოვრებით გვიცხოვრია, ვყოფილვართ ღმერთები და მეფეები, ანგელოზები და წინასწარმეტყველები, მეომრები და მთავარსარდლები, მმართველები და უბრალო პოლიტიკოსები...
აქაურობას შევეჩვიეთ, უამრავი სხვადასხვა ცხოვრებით გვიცხოვრია, ვყოფილვართ ღმერთები და მეფეები, ანგელოზები და წინასწარმეტყველები, მეომრები და მთავარსარდლები, მმართველები და უბრალო პოლიტიკოსები...
ამელის სურნელმა გამომაფხიზლა,მკერდზე დამმხობოდა და მემუდარებოდა თვალი გამეხილა. დამძიმებული ხელები ძლივს ავწიე და მაგრად მოვხვიე,მერე დიდხანს ,დიდხანს ვკოცნიდი ჩემს ახდენილ ოცნებას,ჩემს უსაყვარლეს ქალს, მერე.... მერე ბედნიერად და დიდხანს ვცხოვრობდით და ბევრ სიყვარულს ვთესდით დედამიწაზე!
გულაღმა გადავვარდი საწოლზე, ბალიშზე მივდე თუ არა თავი მაშინვე ჩამეძინა, ისევ ნაცნობი მუსიკის ჰანგები ჩამესმა ღრმა ძილში წასულს, ამჯერად არ გამღვიძებია, პირიქით, ხმა თითქოს დაძინებაში მეხმარებოდა...
ხისგან გამოთლილ მოაჯირს მივაწყდი, მსხვრევის ხმა მომესმა, ვიგრძენი როგორ გამომეცალა საყრდენი და როგორ აღმოვჩნდი ჰაერში, სანამ დავეცემოდი ერთადერთი რისი გაფიქრებაც მოვასწარი იყო ის რომ უსამართლობაა ასეთი ნაადრევი და უაზრო სიკვდილი...
ჩვენი, ჩემი და ელის ბუნკერში ცხოვრების პერიოდი ოთხ სხვადასხვა ეტაპად შემიძლია დავყო, მოლოდინის ეტაპი, იმედგაცრუების ეტაპი, სასოწარკვეთილების ეტაპი და შეგუების ეტაპი, პირველი ერთი კვირა ჩვენი საკმაოდ ვრცელი და მრავალფეროვანი სამყოფელის შესწავლას დავუთმეთ...
სამშობლოდან შორს მყოფ მოგზაურზე მღეროდნენ, მის სიყვარულზე რომელიც სახლში დატოვა, ახალდაბადებულ ვაჟზე და უსასრულო უკიდეგანო მოლოდინზე, სევდიანი იყო, გულშიჩამწვდომი, ვინ იცის იქნებ ამ სიმღერას ასწლეულებისთვისაც კი გაეძლო...
ყოველთვის მაინტერესებდა რას გრძნობდნენ უცილობელი სიკვდილის წინ, აი მაშინ როცა სიკვდილი მოულოდნელად არ მოდის, როცა თუნდაც რამდენიმე წუთი გაქვს იმისთვის რომ იფიქრო სანამ სამუდამოდ დახუჭავდე თვალებს, თავიდან იბრძვი, სიცოცხლის თითოეულ წამს, ჰაერის ყოველ ყლუპს ებღაუჭები, შემდეგ ნებდები...
- იყო და არა იყო რა, არც თუ ისე უხსოვარ დროში ცხოვრობდა ერთი წითურთმიანი გოგო რომელიც სიგიჟემდე იყო შეყვარებული ლეგენდების მოყვარულ სიმპათიური ბიჭზე და რომელიც ღმერთმა განსაკუთრებული საჩუქრით, ახალი ათვლის წერტილით დაასაჩუქრა...
- არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი! -ვჩურჩულებ, თვალებს ვხუჭავ და საერთოდ არ მაინტერესებს რომ უკვე საკმაოდ მოძლიერებულმა და გათავხედებულმა ნიავმა ჩემი სიფრიფანა, თითქმის თეძომდე ჩახსნილი სარაფანი ააფრიალა, მაგიდაზე შეწყობილი ფეხებიდან ჩამომიცურა და მთელი ავლადიდება გამომიმზეურა...