© 2025 ყველა უფლება დაცულია
სახეები, სარკეში, ცხოვრების ნელ კადრებად ქცეულიყვნენ. მხოლოდ ერთს, სილამაზე გამოცლილ წვეთს დაეორთქლა სახე ხაზებად... ოთახში მარტოდ მჯდომი სარკეში უამრავ, ერთმანეთის მსგავსსა თუ განსხვავებულ სახეს მიშტერებოდა. მხოლოდ საკუთარზე გადაეწყვიტა - გაბრაზებოდა მინას, სახეს ასე მხოლოდ მას რომ უსერავდა...
დრო იყო, ღრმა ბავშვობაში, გაჭირვების და სხვა ათასი უბედურების ფონზე, რომელიც წყვდიადისფერ ოთხმოცდაათიანებში ხდებოდა, მე არ ვიყავი მეამბოხე და ამ სიტყვაზე არა მსმენოდა რა. ვთამაშობდი ჩემი გატეხილი თოჯინით და სამყაროს მერჩია ის.
- ტყუილი იქნება მაგი ამბავი ანუშკა, ნუ ტირი ქალო! შვილი თუ მოუკვდა რა ამღერებს იმ საწყალს, - ვანომ გაბრაზებულმა გახედა დათუნას და ხერხი გააჩერა, - უთხარი ბიჭო რო ატყუებ,თორემ ვერ გადამირჩები იცოდე!
ჩანთა ერთად ამოვალაგეთ,რად მინდოდა ამდენი რამ რატომ მომიტანეო გამიბრაზდა. - რა ლამაზია! - ხელი სიყვარულით გადაუსვა ვარდისფერ ხალათს,-მერე შემოიცვა- ზუსტად ჩემი ზომაა,თან რა კარგი ფერია.
რა ხდება-მეთქი და ბიჭო, რანაირად გაცვია, ჩემ გვერდით რომ მოდიხარ, მინდა, ლამაზად გამოიყურებოდეო. პირღია ვუყურებდი და პასუხი ვერ მოვიფიქრე, მას შემდეგ ხან ჩემზე ადრე მოდიოდა სამსახურიდან, ხან რაღაცას იმიზეზებდა და ჩემ წამოსვლას უცდიდა...
უპასუხო სიყვარულს ვერ გაუძლო, სხვა მის ადგილზე ხელს მტაცებდა და ძალათ წამიყვანდა ცოლად, სხვა თუ არაფერი მაკოცებდა მაინც! მაგრამ ხომ გითხარი ჩვილი გული ჰქონდა მეთქი...
მარჯვენა საბურავთან ვიპოვე, მანქანა არც კი შეხებია მაგრამ შიშისგან შოკში იყო ვერ ინძრეოდა, იჯდა ორ უკანა თათზე, მოღვენთილი, გალუმპული, თავჩაქინდრული და წვიმის წვეთები ცრემლებივით ჩამოდიოდა თეთრ-ყავისფერ დაბალბეწვიან სახეზე...
პურის ნაჭერს ვიღებ ზურგჩანთიდან და კოტეს, ნელ-ნელა ვაჭმევ. სახლი თბილია. ალბათ კოტე რომ არ იყოს, ფეხს არ მოვიცვლიდი და აი აქ, ამ საღორეში, სისხლში, სიმყრალეში, იმდენს ვიზავდი, რომ ჩემი ძვალიც არ დარჩებოდა.
რა უცნაური რამეა სიკვდილი. ისე მოგადგება კარზე,ვერც გაიგებ. ან თუ იგებ და ისიც ნელ-ნელა,მტანჯველია. გათამამებულია ამ ბოლო დროს,ვისაც კი ხელს გამოჰკრავს ყველა მიჰყავს,სირცხვილის გრძნობა აღარ გააჩნია.
ცა ჩამოინგრა. არა, უფრო სწორად, ჩვენ აღმოვჩნდით ცის ქვეშ და უფრო ქვემოთ. შავ-თეთრ სამყაროში, სადაც მხოლოდ სილუეტები და მოძრავი ლაქებია, სამი ადამიანი ვიყავით, რომლებიც მიწაში ჩამარხულები, ზემოთ ვიყურებოდით.