© 2025 ყველა უფლება დაცულია
ნოველაში აღწერილია იმ ქალის განცდები რომელსაც უღალატეს , მისი ემოციები , ფიქრები ,შიშები . თავდაპირველად მას სასოწარკვეთა მოიცავს ,მაგრამ უკანასკნელ ძალებს იკრეფს და იღებს მისთვისვე მოულოდნელ და თამამ გადაწყვეტილებას.
მშრომელი მშობლები ყავს ავეტს, მამა მეწაღეა, დედა ყოველ დილით თბილისის ქუჩებს ალაგებს, იმ ქუჩებს ასე ძალიან რომ გვიყვარს, მეზობლებს უყვართ, მზე და მთვარე ამოსდით მათზე...
კლავდა პირდაპირ, ყოველნაირი სინდისის ქენჯნის და დანაშაულის გრძნობის გარეშე, ან უბრალოდ თავს არწმუნებდა იმაში რომ სინდისის ქენჯნა არ აწუხებდა... რომ გეკითხათ უამრავ მიზეზს მოგიყვანდათ თავის გასამართლებლად, თითქოს სამშობლოს სიყვარული ან შურისძიების გრძნობა უფლებას გვაძლევდეს ადამიანებს ერთმანეთი დაუნდობლად ვხოცოთ...
- მეგონა ხუმრობდი, ჯანდაბა, მართლა ვიფიქრე რომ ეს ყველაფერი ხუმრობა იყო, სერიოზულად გგონია რომ გიღალატე? გგონია ამის გაკეთება შემიძლია? თურმე რა ცუდად მიცნობ, ასეთ რამეს როგორ მაბრალებ ნია, -იმხელა იმედგაცრუება გამოსჭვიოდა მის ხმაში ერთი წამით დაეჭვდა კიდეც ნია ხომ არაფერი მეშლებაო...
უცებ რაღაც მოხდა ჩემში,შიგნით.თავი ავწიე და მივახალე -ისედაც ჩემი იქნები თიკო,აი ნახავ თუ არა! არ ვიციჩემი სახე რას ამბობდა,ან ჩემი ხმა რას გამოხატავდა,დავინახე უცებ რომ ჩაყუჩდნენ აკისკისებული გოგონები და გაკვირვებით შემომხედეს. შევბრუნდი და ჩემს გზას გავუყევი დუმდა თიკო,დუმდნენ გოგოები,მე კი გულში დავიფიცე თიკო ჩემი ცოლი გახდება-მეთქი!
რაღაც უნდა გკითხო, -იდუმალი ხმით მეუბნება, თავს ვუქნევ და ყოველი შემთხვევისთვის მეტი სიმყარისთვის მოაჯირს ვეყრდნობი, რა ვიცი მაინც რას მკითხავს, ყელამდე შეკრული პერანგის სამ ღილს იხსნის, ღრმად სუნთქავს და თვალს მისწორებს...
ერთი ამბავი მინდა გიამბოთ, ეს ჩემი ამბავიცა, თუმცა მხოლოდ სანახევროდ. მაგრამ ვერავინ მოგიყვებათ ამ ამბავს ჩემზე უფრო გულახდილად. მაშ ასე: იმ დღეს მართა უნივერსიტეტიდან სახლში ბრუნდებოდა, უჩვეულოდ სევდიან განწყობაზე იყო. რატომ იყო ეს მუდამ მხიარული და
თურმე სულ მცირე რამ, სიკეთის ერთი პატარა მარცვალი ყოფილა საჭირო იმისთვის რომ ადამიანმა თავი კარგად იგრძნოს, ლაღად, მსუბუქად, ბედნიერად, რამდენი ხანია ასეთი რამ არ მიგრძვნია? უკვე აღარც კი მახსოვს...
ისე წავალ როგორც ვიცხოვრე - შეუმჩნევლად. ჩემი ცხოვრებაც ხომ ასეთია?! რატომ უნდა შეიცვალოს რამე?! სიცოცხლეში თუ არავის ვჭირდები მკვდარი ვის დავაკლდები?! სიცოცხლეში თუ არავინ მკითხულობს მკვდარი ვის მოვენატრები?! დავიჯერო ასეთ ცხოვრებაზე ვოცნებობდი?! მარტოსულ, შეუმდგარ, აჩრდილად ქცეულ ცხოვრებაზე?! სად წავიდა ის მხიარული ბავშვი?! ან როდის წავიდა?!
ერთი პატარა და სახალისო ამბავი უნდა მოგიყვეთ. პატარა მგზავრობის დიდი ისტორია. ერთი ზაფხულის მშვენიერ დღეს, როდესაც სოფელში არხეინად ვისვენებდი და დასვენების მეტი ფიქრი არ მქონდა, ბიძაშვილი მომადგა წინადადებით: - წამო ჩემს დეიდაშვილთან რამდენიმე დღით ჰააა?.... - რავი გოგო მერიდება. - შევყოყმანდი პირდაპირ უარი ვერ ვუთხარი.