კომენტარები
რატომ ამძიმებ ამ არეულს ისეც ხასიათს? ღმერთია მოწმე, რომ სურვილი უფრო მეტია, რომ მარტოობა ხსნაა ზოგჯერ ამ მასკარადში. რომ მარტოობა ახლა თითქმის ყველაფერი რას ეძებ ასეთს?
თითებზე ვითვლი ვარსკვლავებს და ესეც ბევრია. გზებია მხოლოდ და მათ ჩემთვის არა სცალიათ. მე ვცადე, მაგრამ გეფიცები მაინც არ მესმის და რომ არ მესმის, სწორედაც რომ შენი ბრალია....
და მსგავსად ნადირის - ხაფანში გაბმისას, რომ არ გადავიღრღნა მაჯები ჩემითვე, თუ ამგვარ სიშმაგის მოთოკვა გაჭირდა, შენ ყოვლისმომცველო უფალო .. - შემინდე. შემინდე მაშინაც - თუკი არ ვიწამე ჩემივე თავის და ჩემივე სიმართლის,
შენ ჩემი სულის "მეტამორფოზავ"... არ ვიცი _კარგი? არ ვიცი _ცუდი? დაღლილი სახით, ჩანქრალი სუნთქვით... დამჭკნარ ყვავილებს გაუქრათ სუნი. ხატები? ისე, ვინ იცის რისთვის?! ლიცვის დასასრულს ვეღარ ვიხსენებ... ცაში მერცხლები კამარას კრავენ და მე შენს მკერდზე ვეღარ ვისვენებ.
მას მოენატრა მას მოენატრა მთები... და მთის ჰაერით სუნთქვა.... მას მოენატრა ზეცა... ლაჟვარდი ზეცა უყვარს.... სურნელი ბალახის, მიწის... ყვავილთა ჩურჩული ყურთან...
დრო ისე უგონოდ გადის და გამირბის. დრო თითქოს ქვიშაა, თითებში მისხლტება. ვერ ვასწრებ ცხოვრებას. დრო ისე არ მიცდის. და მრჩება მარტოღა შიშველი ოცნება.
მე სამუდამოდ დავრჩები ბავშვად. მექნება განცდა ზეცაში ფრენის. გამოვექცევი სამყაროს დაღლას, ღია დატოვე სარკმელი ჩემთვის. მე არასოდეს შევწყვეტ ოცნებას და როცა ბევრი გარდავლენ წლები, დამელოდება შენი თვალები, ღიმილი ტუჩზე და ურჩი თმები...
© 2025 ყველა უფლება დაცულია