კომენტარები
ვიდრე ვიგრძნობდი- ბედს ვეღარსად დავემალები, მაინც ველოდი იმ წუთისთვის შესაფერ სიტყვებს, მაგრამ თვალები- ამეტყველდნენ მხოლოდ თვალები, ადგნენ და ყველა ის პასუხი სახეში მირტყეს!
გამთენიისას დასახვრეტად მიჰყავდათ როცა, ნისლი ფარავდა ყველა მათგანს ფართო მკლავებით, ვიდრე ჯალათნი დაიწყებდნენ ტყვეების ხოცვას, ტანსაცმლის გახდა მოსთხოვეს მათ ძალდატანებით...
მომიხმე,მომწერე,მიწამლე ან სულაც მომკალი სხეულით-რადგან მკლავ სულითაც , სანამ ეს თვითგვემა პორტალში გასულა, რომ ასე საოცრად მუქი და ჩუმი ცაც თავზე არ დამამხოს ზრიალით ავსულმა,
მერე ჩამეძინა...პირვლად ბავშვობაში დაფრთხა სიზმარი და სადღაც გამიფრინდა, შიშმა გამაღვიძა ფეხზე წამოვვარდი და გზას გადავხედე ჩვენი აივნიდან გული გამიჩერდა,რად არ დამელოდა, ჩემდა უნებურად იქნებ გავაბრაზე?! ...კაცის ნაბიჯები ჭიშკარს გასცდენოდა და თოვლს შერეოდა სოფლის შარა გზაზე.
ჩვენ სიგარეტსაც ვეწეოდით ისე ლამაზად, რომ მავნე ჩვევა, სულ არ ერქვა იმ წუთას ამას და აივანზე მუდამ გვედგა ქაღალდის ჭიქა, ყვავილებს შორის დამალული საფერფლის ნაცვლად... მე ვწერდი, შენ კი მიმღეროდი ლექსებს სევდიანს და ვიცინოდით მათ სევდაზე ტირილის მსგავსად.
ერთი ამბავი მინდა გიამბოთ, ეს ჩემი ამბავიცა, თუმცა მხოლოდ სანახევროდ. მაგრამ ვერავინ მოგიყვებათ ამ ამბავს ჩემზე უფრო გულახდილად. მაშ ასე: იმ დღეს მართა უნივერსიტეტიდან სახლში ბრუნდებოდა, უჩვეულოდ სევდიან განწყობაზე იყო. რატომ იყო ეს მუდამ მხიარული და
უფრო ტკბილი წამების მე მინდოდა დაჭერა. ვთქვათ რომ გაგხსენებოდა ჩემი ბაბუაწვერა... სადმე მინდვრად ნახავდი... ჩემზე ფიქრებს აშლიდა.... მერე გამომიხმობდი ნისლებიდან, დარდიდან...
© 2025 ყველა უფლება დაცულია