ნელა ავაყოლე თვალი დაკუნთულ ფეხებს, წელზე მოხვეულ მოლურჯო პირსახოცს, მუცლის საოცარ პრესს, და ჩემი დანახვით გაოცებულ, თაფლისფერ თვალებსაც მივადექი. ღმერთკაცი გინახავთ? თუ არ გინახავთ წარმოგიდგენიათ მაინც? აი სწორედ მასეთი ვინმე იყო.
4.76
4.36
ნუნუ ბარბაქაძე
ზესიმპათიური, თმაშევერცხლილი მამაკაცი იყურებოდა სურათიდან, დიდი შავი ულამაზესი თვალები, ოდნავ კეხიანი ცხვირი და მომაჯადოებელი ღიმილი. აი ასე გამოიყურებოდა მისი უდიდებულესობა მალხაზ ერისთავი!
მივაქროლებდი მანქანას და გულში ვლოცულობდი, ღმერთო, ცოცხალი მიმაყვანინე ექიმამდე! არასდროს,ჩემი ოცდაათწლიანი ცხოვრების მანძილზე, ასე გულით არაფერს შევვედრებივარ უფალს,არასდროს არაფერი მომდომებია ისე, როგორც ახლა ნინის გადარჩენა!
4.06
ლალი კუტალაძე
15 წლის გოგონა თავს იკლავს და მის სხეულში ჩასახლდება 46 წლის ქალის სული. მერე გოგონას სხეული ცხოვრებას აგრძელებს 46 წლის ქალის გონებით. ბევრ წინააღმდეგობას გადალახავს. ბოლოს სული ისევ ბრუნდება თავის სხეულში. აქაც ცხოვრებისეული წინააღმდეგობები ხვდება. ბოლოს კარგად მთავრდება.
4.54
Ra Ve
ადმინირაც არ უნდა ხმამაღლა ვიძახოთ, რომ ჩვენ არავის განვსჯით და არავის ცხოვრება არ გვაინტერესებს, სინამდვილეში ასე არაა. სხვების ცხოვრება ჩვენთვის უბრალოდ მორიგი ამბავია. ამბავი, რომელმაც ცოტა ხანს მიიპყრო ჩვენი ყურადღება , აღგვაშფოთა ან ცრემლი მოგვგვარა, იქნებ გაგვაცინა კიდეც, მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ წამიერად და გულსგარეთ.
4.4
Ra Ve
ადმინიზოგჯერ ბავშვები ერთი შეხედვით უმნიშვნელო კითხვაში ძალიან მნიშვნელოვან საფიქრალს ტევენ, ჩვენ კი მათი ასაკის გამო ყურადღებას არ ვაქცევთ ამას. გვგონია, რომ რადგან ბავშვია მხოლოდ თამაშით და უმნიშვნელო პრობლემებითაა მისი გონება მოცული. მე რომ მაშინ არ მომეყრუებინა და კარგად ჩავძიებოდი მის კითხვას, ვინ იცის რამდენ პრობლემას ავირიდებდი,
4.42
ლილა ნესი
ადმინიიმდენად განსხვავდებოდა გარშემო მყოფთაგან, პირდაღებული შევყურებდი, მაღალი იყო, განიერი მხარბეჭით, გრძელი გაბურდული წვერით, მხრებამდე ჩამოყრილი ხვეული თმით და იდაყვებამდე აკეცილი პერანგით რომლიდანაც ძლიერი დაძარღვული მკლავები უჩანდა...
4.24
Ra Ve
ადმინისამი წლის წინ უცნობი ბებია დამეღუპა. ეს უზარმაზარი სახლი მემკვიდრეობით დამიტოვა. მაგრამ იმ პირობით, რომ აქვე ვიცხოვრებდი. მეც სხვა რა გზა მაქვს?! ვცხოვრობ. უცნაური მეზობლები მყვანან, სულ ასაკიან_ პენსიონერი ხალხი. თავიდან ესეც გამიჭირდა, ახლა კიდეც მომწონს.
რატომღაც არასდროს ვფიქრობთ ადამიანები, რომ მომავალში რაღაც ჩვენს საწინააღმდეგოდ შეიცვლება. ვმალავთ ნამდვილ გრძნობებს და სურვილებს, რაც შეგვიძლია დიდხანს და მონდომებით. თავებს ათასი უაზრობით ვიმართლებთ, რომ დრო არაა! რომ ხასიათი არაა! რომ ადგილი არაა! მაგრამ წამითაც არ ვუშვებთ იმ აზრს, რომ ჩვენს გაფლანგულ წამებს ვიღაც სხვა ჩასაფრებული უცდის.
© 2025 ყველა უფლება დაცულია