ბედნიერებას სიჩუმე უყვარს?!

ბედნიერებას სიჩუმე უყვარს,

ვიცი, რომ შენ გიყვარს ეს ცრურწმენა, რომ ბედნიერებას თუ არ დამალავ თვალი ეცემა.

თუმცა ეს სიმართლე არ არის. ეს მხოლოდ და მხოლოდ ხალხში მოარული ცრუ რწმენაა. შენი პირადი. ინდივიდუალური. მრავალთაგან ერთ-ერთი. სწორედ ისეთი,, რაც კოლექტიური არაცნობიერიდან მოდის.

მართლა ფიქრობ, რომ თუ ადამიანები, მაგალითად შენი მატერიალური სიმდიდრის შესახებ გაიგებენ, აუცილებლად მოხდება რაღაც ცუდი?! ვინ იცის, რატომ ან როდიდან გაჩნდა გამოთქმა „რითაც იამაყებ, სწორედ იმას გარეშე დარჩები“?

გგონია, თუ ადამიანები თქვენს სიყვარულსა და ოჯახურ კეთილდღეობას ხედავენ, აუცილებლად რაღაც შელოცვას გაგიკეთებენ? რადგან შენ გარშემო ყველას შურს უჩენს შენი ბედნიერება? რომელ საუკუნეში დაიბადა ეს „ხალხური სიბრძნე“?

თუ ასე ხმამაღლა საუბრობ შენს წარმატებებზე, ვინ ხარ შენ, ამპარტავანითუ გაბედული? გაგიგია, რომ „მარტივობა და მოკრძალება საზოგადოებრივ და პირად ცხოვრებაში“ თავმდაბლობის წინაპირობაა?

ეს ყველაფერი ის კლიშეებია, რაც კოლექტიურ ცნობიერებაში დროთა მანხილზე ჩაილექა.

და ისევ გგონია, რომ შეგნებულად აირჩიე ბედნიერების შენარჩუნება დუმილით? არა ეს შენმა არაცნობიერმა შიშებმა აირჩია შენს მაგივრად.

თქვენ ამ რწმენას არც კი აანალიზებთ; თქვენ უბრალოდ რწმენით იღებთ იმას, რასაც საზოგადოება ასე ბრმად ციტირებს. ეს არის ერთგვარი პროგრამა.

მაგრამ თუ პროგრამიდან გამოხვალთ და დაფიქრდებით... ვინ იცის, იქნებ სიმართლის დანახვა შეძლოთ.

იცით ისტორიები, სადაც ბედნიერი და წარმატებული ადამიანები ღიად საუბრობდნენ საკუთარ თავზე? იცით ისტორიები, სადაც ბედნიერება არ იმალება დუმილში?

შესაძლოა, ეს ადამიანები არა მხოლოდ საკუთარ ნამდვილ წარმატებაზე, არამედ მიზნამდე მისასვლელ გზაში განცდილ ათასობით წარუმატებლობაზეც ფიქრობდნენ. მაგრამ ვის წარმოიდგენთ, როდესაც ფიქრობთ ადამიანებზე, რომლებიც საჯაროდ აცხადებენ თავიანთ შინაგან მდგომარეობას „კარგად ვარ“? იქნებ სტივ ჯობსზე? ან რიჩარდ გირზე? ან ნიკ ვუიჩიჩზე? ან იქნებ გახსოვთ ცნობილი ხალხის ნამდვილი სიყვარულის ისტორიები?

როგორ ფიქრობთ გახდნენ თუ არა ისინი მაგალითები? მისცეს თუ არა სხვებს მაგალითი?

თუ გაიხსენებთ სოციალურ მედიაში გაზიარებულ ყველა ციტატასა და ინტერვიუს, განა ეს არ არის ამ ადამიანების გრანდიოზული განცხადებები, რომ „მე კარგად ვარ და ვიცი, როგორ მივაღწიო ამას“? ეს მაგალითები ხშირად ხდება სხვისი მაპროვოცირებელი მიზეზი, რათა მანაც დაიწყოს ბრძოლა საკუთარი წარმატებისთვის.

თვითრეალიზებული ადამიანები არ ერიდებიან საჯაროდ მადლობა გადაუხადონ საკუთარ თავს და სამყაროს ჰარმონიის (თუნდაც არასტაბილური) მდგომარეობისთვის, რომელსაც მიაღწიეს.

და რას ყვება ყველა ოსტატი როცა შედევრს ქმნის ? ის სამყაროს კმაყოფილია კარგისთვისაც და ცუდისთვისაც, ხომ ასეა? მათ ყველა თავისი გრძნობა და გამოცდილება პოეზიაში, ნახატებში, ფილმებში, წიგნებსა და მუსიკაში გამოხატეს. ისინი არ დუმდნენ! როგორი იქნებოდა სამყარო, ყველა ნიჭიერი ადამიანი რომ დუმდეს? როგორ წარმოგიდგენით, რომ არავინ ისაუბროს სიმამაცეზე, გამბედაობაზე, წარმატებაზე, არ გაგვიზიარონ საკუთარი საიდუმლო წარმატების მიღწევის გზაზე და ძუნწად მხოლოდ საკუთარი თავისთვის შეინახონ.

უფრო მეტიც, ბედნიერება ყველასთვის უნიკალურია. ზოგი მას შინაგანად განიცდის, საკუთარი უნიკალური მახასიათებლების გამო, ზოგი კი მთელი ძალით გადასცემს მსოფლიოს. ჩვენ ყველანი უნიკალურები ვართ და ამიტომ ჩვენი ბედნიერება, ისევე როგორც მისი განცდისა და გამოხატვის გზა, ასევე უნიკალურია.

და პირიქით... თქვენ იცნობთ ადამიანებს, რომლებიც დუმან არა მარტო საკუთარი ბედნიერების, არამედ საკუთარი უბედურების შესახებ? რამდენი ასეთი ადამიანია სამყაროში?