აკანკალებულ თითებს მუხლებზე იჭერდა და თვალს ვერ მისწორებდა, ვუყურებდი და ყველანაირად ვცდილობდი მასში ის პატარა გოგონა ამომეცნო რომელიც მახსოვდა თუმცა არ გამომდიოდა, ჩემს წინ ჩემი სასურველი ქალი იჯდა...
4.36
4.41
ლილა ნესი
ადმინინელ-ნელა ააყოლა თვალი სხეულზე, ურცხვად, ხარბად ათვალიერებდა და უკვე იმაზე იწყებდა ფიქრს რომ ზედმეტად გაუგრძელდა მარხვა, კეფაზე ხელებშემოწყობილი, ბედნიერად მომღიმარი რომ შემობრუნდა მისკენ მამაკაცი და მოტკეცილ ტრუსში გამოკვალთული უზარმაზარი ღირსება რომ გამოუმზეურა თვალწინ, უნებლიედ შეხტა და მკერდზე გადაივლო უკვე გაგრილებული ჩაი, გამწარებული წამოხტა ფეხზე...
- „გაცვალეთ პარტნიორები,“ - ისმის ხმა. ჩემი ხდება. თითები წელზე მეხება. სითბოს ტალღა სხეულს ყველა ნაწილიდან თავისკენ მიემართება და ისევ უკან ბრუნდება. მისი სუნი ჰაერში რჩება. მწარე, ტკბილი, ცივი, მამაკაცური... თვალებს ვხუჭავ. ვცდილობ ფოკუსირება მუსიკაზე მოვახდინო. ჰო, ჩვენს შორის მუსიკა დგას, მაგრამ ჩემი სხეული სხვა რიტმს მიყვება.
მე მზე მიყვარს. სიცხე. სანაპირო. ეს ერთადერთია რასაც ვერ ვთმობ. მალაგა მენატრება. დილის ხვატი, ფართოდ გახსნილი ფანჯრები. ყავის მწარე არომატი, ტალღების დამამშვიდებელი რიტმი... იქ თითქოს მარილითა და ლიმნის სურნელით გაჯერებული ჰაერიც ფლამენგოს ცეკვავს.
4.31
lucien vanserra
- დოროთეა, -ერთადერთი სიტყვა აღმომხდა და გულზე მივიჭირე ხელი, შემეშინდა, ძალიან შემეშინდა ჩემი ახდენილი სიზმრის, იმ რამდენიმე ნაბიჯის გადადგმის შემეშინდა მასთან რომ მაშორებდა...
4.1
Ra Ve
ადმინიისიც ფაქტი იყო, რომ ამ ბოლოს ჩემს სარკესაც დავუმეგობრდი და ძველებურად აღარ გავურბოდი. და რა იყო ამაში რთული? მაინც რატომ ვიყავი მუდმვად თავდაცვის რეჟიმზე? რატომ არ ვცვლიდი იმას , რისი შეცვლაც ქვეყნის დანგრევა და ახლიდან აშენება სულაც არ ყოფილა.
4.19
Ra Ve
ადმინიმანქანამ ნაცნობ ქუჩაზე აუხვია. სკვერს ჩაუარა გვერდით და ინგას თვალში მოხვდა აცეკვებული ფანტანი. უცებ წამოიწია, მძღოლი შეაჩერა და მზის სათვალე მოიხსნა. არა , თვალი არ ატყუებდა,მისი ვაჟი იდგა მოლბერტზე გაშლილი ტილოს წინ და რაღაცას მხიარულად ხატავდა. ბაჩანა? ბაჩანა და ხატვა? გულწრფელად გაოცდა ქალი.
4.39
Ra Ve
ადმინიერთგვარ ექსტაზს განიცდიდა ქალი. და აღარც ის აშინებდა ,რომ მის ზემოთ საწოლის თავზე მჯდარ დრაკონის ქანდაკებას თვალები წითლად უელავდა. ლავასავით ბორგავდა კაცი მის მორჩილ სხეულზე და მის არსებას ყლუპ ყლუპად შთანთქავდა. სვამდა და ვერ იკლავდა წყურვილს.
- მოკლედ ასე მოვიქცეთ, -გონებაში უკვე ვიწყებ გეგმის დალაგებას, -ხვალიდანვე ვიწყებთ მომზადებას ოპერაციის შესასრულებლად, სადაც არ უნდა იყოს მოვძებნით და ამოვთხრით, ეგ არის რომ ამ ოპერაციის სახელი ვერ მოვიფიქრე...
© 2025 ყველა უფლება დაცულია