- ის ჩემია, ყოველთვის ჩემი იყო, შენ კი ილუზიებში ცხოვრობ.
     - ამას ღალატი არ ჰქვია.
     - არ მყვარებიხარ.
     - არასდროს ყოფილხარ ჩვენი ოჯახის შესაფერისი.
     - შენ თავს შეხედე და მერე მე შემომხედე.
     - გგონია ჩემს შემდეგ შენს შეყვარებას შეძლებდა?
     - შენთან ერთად ცხოვრება ტანჯვაა ჩემთვის.
     - კომპანიის გამო თორემ არასდროს მდომებია შენნაირი რძალი.
     - ბავშვის გაჩენაც კი ვერ შეძელი.
     - ცოლი? ნუ მაცინებ, ჩემს ცოლობას არ იმსახურებ.
     - ყოველთვის ჩემთან ერთად იყო მას შემდეგაც რაც მისი ცოლი დაგერქვა, შენგან გამოქცეული ჩემს მკლავებში პოულობდა სითბოს, რომ იცოდე რამდენს ვსაუბრობდით შენზე, მიყვებოდა როგორ ვერ გიტანდა, როგორ ეზიზღებოდი, როგორ ურევდა გულს შენთან დაძალებული ალერსი...
     - ხომ ხედავ იმის მიუხედავად რომ შენი ცოლად მოყვანა მაიძულეს მაინც მასთან ერთად ვარ.
     - და როცა შენ გაქრები... როცა სამუდამოდ წახვალ ჩვენი ცხოვრებიდან...

      მის დაბინდულ გონებაში ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ირეოდა სხვადასხვა ხმები, ეჩურჩულებოდნენ, საკუთარ უმწეობას ახსენებდნენ, ათასგვარ სისაძაგლეს ელაპარაკებოდნენ, საშინელ ტკივილს გრძნობდა მუცლის არეში, გონზე იყო თუმცა განძრევას ვერ ახერხებდა, რაღაც ცივსა და მაგარზე იწვა, ნახევრად დაბინდული მზერით ხედავდა ჭერზე როგორ ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს ნათურები, სხვა ხმებიც ჩაესმოდა, უფრო მკვეთრი და ნამდვილი, გამოფხიზლებას, მათთან დარჩენას სთხოვდნენ, თუმცა მცირეოდენი მოძრაობაც კი ისეთ გაუსაძლის ტკივილს აყენებდა ვეღარ უძლებდა, თავისუფლად სუნთქვაც აღარ შეეძლო, ჰაერი, ჰაერი სჭირდებოდა და არა ეს მედიკამენტების სუნით გაჟღენთილი რაღაც, ამ ყველაფრის გაძლებას სიკვდილი ერჩივნა, სიკვდილი და სამუდამო განთავისუფლება ამქვეყნიური მძიმე ტვირთისგან რომელიც უკითხავად არგუნა ბედისწერამ და სიცოცხლის ბოლომდე მხრებით ტარება მიუსაჯა.
       - თვალები გაახილე სულ ცოტაც გაუძელი, -სადღაც შორიდან ჩაესმოდა ხმა, რაღაც აპარატების წრიპინი და ზუზუნი ისმოდა ირგვლივ, მერე უცბად იგრძნო როგორ გაყუჩდა ტკივილი, მოეშვა, დამსუბუქდა, წამით ყველა ფიქრი და დარდი გაქრა მისი გონებიდან, დიდი ხანი იყო რაც თავი ასე კარგად არ ეგრძნო, გაუსაძლისი ტკვილისგან განთავისუფლებულმა გაახილა თვალები, ღრმად ჩაისუნთქა თუმცა ამჯერად რატომღაც აღარ შეუწუხებია წამლების სუნს, წამოჯდა, მიიხედ მოიხედა, საავადმყოფოში იყო, დიდი ალბათობით საოპერაციო ოთახში, ირგვლივ არავინ ჩანდა ინსტიქტურად დაიხედა მუცელზე, მისდა გასაკვირად სრულიად სუფთა მაისური ეცვა, აიწია, პრიალა, უნაკლო კანზე გადაიტარა თითები, იარა არსად ჩანდა, შებრუნდა...
        - ღმერთო ჩემო, -აღმოხდა გაოგნებულს როცა საოპერაციო მაგიდაზე მწოლი გასისხლიანებული ფერდაკარგული სხეული დაინახა, მიუახლოვდა, არ სჯეროდა რასაც ხედავდა, საკუთარ თავს უყურებდა, ასე უპატრონოდ მიტოვებულს, უძრავს, გაფითრებულს, საოპერაციოში ექიმი რომ შემოვიდა ექთანთან ერთად გამწარებული მივარდა.
        - გადაარჩინეთ, გადაარჩინეთ გესმით, ეს მე ვარ, მე ვარ, არ უნდა მოვკვდე, ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ვარ, უამრავი რამ მაქვს გასაკეთებელი, მათ ასე უბრალოდ არ უნდა შერჩეთ ის ყველაფერი რაც გამიკეთეს, -სასოწარკვეთილი ყვიროდა, კარგად თვითონაც ვერ იგებდა რის ახსნას ცდილობდა მათთვის თუმცა ახლა უკვე აღარ უნდოდა სიკვდილი, უსამართლობად ეჩვენებოდა ის რომ ასე უბრალოდ, უხმაუროდ და საცოდავად უნდა მომკვდარიყო, ისინი კი...
        - გადაარჩინეთ მეთქი, რამე გააკეთეთ, რატომ არ მისმენთ? -უკანასკნელი ძალები მოიკრიბა, მთელი ხმით იყვირა თუმცა მისი ხმა არავის ესმოდა, ვერც მის შეხებას გრძნობდნენ, ვერც ხედავდნენ, საოპერაციოდან გასვლა სცადა, ვერ მოახერხა, თითქოს რაღაც უშლიდა ხელს, გულამოვარდნილი ხაფანგში მოხვედრილი ჩიტივით ეხეთქებოდა უხილავ ბარიერს, რომ ვერაფერი მოახერხა შეძლებისდაგვარად დამშვიდდა, განზე გადგა, სხვა არაფერი დარჩენოდა გარდა იმისა რომ ეყურებინა როგორ გაჰქონდათ ზეწარგადაფარებული, გაცივებული და ფერდაკარგული მისი სხეული, რომელიც ახლა აღარაფერი იყო გარდა უბრალო ხორცის ნაჭრისა რომელსაც ორიოდე დღეში მიწაში ჩაფლავდნენ და ცოტა ხანში ალბათ აღარც გაიხსენებდნენ, ან ვის უნდა გაეხსენებინა, იყო კი ვინმე ამ სამყაროში ვისაც გულწრფელად უყვარდა და ედარდებოდა?

       - მოვკვდი, ესე იგი ასეთია სიკვდილი, რა ადვილი ყოფილა, არადა როგორ მეშინოდა როცა ამაზე ვფიქრობდი, ახლა რა უნდა ვქნა უნდა ველოდო როდის მომაკითხავს ვინმე და წამიყვანს? რატომ ვერაფერს ვგრძნობ, არც სინათლის სვეტი ჩანს სადმე როგორც ფილმებშია, არც ცისკენ მიმავალი მარმარილოს კიბე და არც საშინელი ცელიანი კაცი, ეს რა ჯანდაბაა, რა ხდება, ყველაფერი ცუდი და უცნაური მე რატომ უნდა დამემართოს, ნუთუ საკმარისად არ დავიტანჯე, ნუთუ საკმარისად არ გავწამდი როცა ცოცხალი ვიყავი, -თავის თავს ელაპარაკებოდა საოპერაციოს კუთხეში იატაკზე მჯდარი, მალევე გააცნობიერა რაც დაემართა თუმცა არ შეშინებია, ბრაზობდა რომ ყველაფერი ასე მოხდა, ახლა არ უნდა მომკვდარიყო, ჯერ არა, ჯერ არა... ყველაფერს ასე ვერ მიატოვებდა, თუმცა თავს ზემოთ ძალა არ იყო.
       ფეხზე წამოხტა როცა კარი გაიღო და საკაცე შემოაგორეს, ცნობისმოყვარეობით სავსე მივიდა ახლოს, ზედ თვრამეტიოდე წლის გამხდარი, ჩალისფერთმიანი გოგონა იწვა, გულისპირი სისხლით ჰქონდა მოსვრილი, შუბლზე საზარლად პირდაფჩენილი ჭრილობა მოუჩანდა, უემოციოდ, მშვიდად იდგა და უყურებდა როგორ ცდილობდნენ ექიმები მის გადარჩენას, თითქოს გრძნობდა რომ არაფერი გამოუვიდოდათ, აპარატზე ჯერ კიდევ სჩანდა სასიცოცხლო ხაზები როცა საწოლზე მწოლის სულმა სხეული დატოვა, საოცრება იყო ამის ხილვა, ნელ-ნელა გამოეყო სხეულს, მისგან განსხვავებით იატაკს არც კი შეხებია, ჰაერში დაიწყო ფარფატი, უეცრად საიდანღაც უცხო სასიამოვნო მუსიკა გაისმა, ჭერიდან სინათლის მოციმციმე სვეტი დაეშვა და ბრწყინვალება გარს შემოერტყა გოგონას, თავის საცეცებში გახვია, მიიზიდა, შეისრუტა...
       - აქ არ დამტოვოთ, მეც წამიყვანეთ, -აღმოხდა და შეეცადა სინათლის სვეტს მიახლოვებოდა, არაფერი გამოუვიდა, ყველაფერი ისევე სწრაფად და უცნაურად გაქრა როგორც გამოჩნდა.
       - პაციენტი დავკარგეთ, -დაღლილი ხმით სთქვა ექიმმა, პირბადე მოიხსნა და ხელი ჩაიქნია, ახლაღა მიაქცია უსიცოცხლოდ მწოლ სხეულს ყურადღება, მიუახლოვდა, რატომღაც მოუნდა რომ შეხებოდა, ფრთხილად ასწია ხელი და მის გაფითრებულ თითებს წაეტანა, მაგრად მოუჭირა, მისკენ დაიხარა, სახე სახესთან მიუტანა ახლოს, ლამაზი ტუჩები ჰქონდა გოგონას, ოდნავ მსხვილი, გრძელი წამწამები და სწორი პატარა ცხვირი, ყოველთვის უნდოდა ასეთი ცხვირი ჰქონოდა, ასეთი დახვეწილი ნაკვთები, ასეთი გრძელი და ხშირი თმა, ვერც კი მიხვდა ისე შეეხო ტუჩებით ტუჩებზე, თვალები დახუჭა, სითბო იგრძნო, მერე ყველაფერი გაშავდა და წყვდიადში ჩაინთქა.
-
       - აქ ვარ, შენთან ვარ პატარავ, გთხოვ თვალები გაახილე, გემუდარები, -თბილი, სასიამოვნო ხმა ჩაესმოდა და მთელი ძალით ცდილობდა გამოფხიზლებას, გაჭირვებით აახამხამა წამწამები, პირველი რაც დაინახა მისკენ დახრილი სახე იყო, წამოზრდილი დაუვარცხნელი თმა, რამდენიმე დღის გაუპარსავი წვერი, სახის დახვეწილი ნაკვთები, სწორი ცხვირი და თვალები, დიდი შავი წყლიანი თვალები... თვალი მოავლო იქაურობას, მიხვდა რომ ისევ საავადმყოფოში იყო, ამჯერად ისევ გრძნობდა ტკივილს, გულმკერდის არე და შუბლი საშინლად სტკიოდა, გაბრუებული იყო.
        - რა ხდება? -ძლივს ამოღერღა ორიოდე სიტყვა.
        - როგორც იქნა თვალი გაახილე, ახლავე ექიმს დავუძახებ, -მის თავთან დახრილი მამაკაცი გახარებული, ღიმილით წამოდგა ფეხზე, ლოყაზე ფრთხილად შეახო თითები, მოეფერა, მოეალერსა.
        - მოიცადე იოანე, არავის დაუძახო, -თვითონაც ვერ ხვდებოდა როგორ ახერხებდა საუბარს, რაღაც ვერ იყო ისე როგორც უნდა ყოფილიყო, თავს უცნაურად გრძნობდა, საკუთარი ხმა ეუცხოვა, ეუცნაურა, მისი დანახვაც გაუკვირდა, ვერ ხვდებოდა როგორ შეიძლებოდა აქ, მის გვერდით აღმოჩენილიყო, თან როგორი სითბოთი და სიყვარულით სავსე მზერით უყურებდა... ვერც იმას ხვდებოდა რასაც ხედავდა რეალობა იყო თუ სიზმარი, ნუთუ ის ყველაფერი დაესიზმრა და სინამდვილეში არ მომკვდარა, ან მოკვდა და ახლა სამოთხეშია, მაგრამ თუ სამოთხეში იყო რატომ გრძნობდა ასეთ აუტანელ ტკივილს ან იოანე რას აკეთებდა მის გვერდით და თანაც ასეთ მდგომარეობაში.
       - ახლავე მოვალ პატარავ, ოღონდ ჯერ ექიმს დავუძახებ რომ გაგსინჯოს, -სწრაფი ნაბიჯით წავიდა კარისკენ, ცოტა ხანში პალატა ექიმებით და მისთვის უცნობი ადამიანებით აივსო, როგორც კი ექიმმა შეამოწმა და განაცხადა რომ ყველაფერი რიგზე იყო მაშინვე მაღალი ქერა, ლამაზი ქალი მიიჭრა მასთან, საწოლზე ჩამოჯდა და აცახცახებული ხელებით შეეხო სახეზე.
       - ჩემო პატარავ, საყვარელო, როგორ შეგვაშინე, ექიმები იმედს აღარ გვაძლევდნენ, მერე გული გაგიჩერდა და...
       - ნუ აშინებ, -მეორე მხრიდან, თმაში ჭაღარა შერეული, სამოციოდე წლის სიმპათიური მამაკაცი მიუჯდა და მისი ხელი ხელში მოიქცია, -აპატიე დედაშენს საყვარელო, უბრალოდ ღელავს, ყველამ ძალიან ვინერვიულეთ მაგრამ მთავარი ისაა რომ ახლა კარგად ხარ.

       თვალებდაჭყეტილი იწვა და ამ უცნობ ხალხს შეჰყურებდა, გონებაში ცდილობდა მათი სიტყვები გაეაზრებინა მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა, ყველაფერი მშვენივრად ახსოვდა, მათ შორის ისიც რომ დედა ათი წლის წინ დაკარგა, მამა კი... მამა...
       - ვინ ხართ? -ძლივს მოახერხა რომ ეკითხა, დაინახა როგორ გადახედეს ერთმანეთს გაოგნებულებმა, როგორ გაცვალეს მრავლისმთქმელი მზერა.
      - მე დედაშენი ვარ, ახლა არ მითხრა რომ არ გახსოვარ, -მისდა გასაკვირად რატომღაც ხმას აუწია ქალმა, შეშინებული თვალები მოავლო პალატას, ახლა ისე ძალიან მოუნდა ვიღაც ნაცნობის დანახვა როგორც არასდროს.
      - იო, იოანე სად არის? -ამოიკნავლა საცოდავად.
     - ის გახსოვს და მე არა, ახლა რა თამაშს თამაშობ? -უკვე თითქმის კიოდა იოანემ კარი რომ შემოაღო, მაშინვე საწოლთან მიიჭრა და ქალს წამოდგომა აიძულა.
      - რა ხდება, რატომ ყვირი? -ცივი ხმა ჰქონდა, მკაცრი.
      - ეგღა მაკლია შენ გკითხო ჩემს შვილს როგორ დაველაპარაკები.
      - ხომ არ გავიწყდება რომ შენი შვილი ჩემი დაა, მამა წაიყვანე ეს ქალი აქედან სანამ რაღაც ცუდი მომხდარა, -უხმოდ მჯდარ კაცს გადახედა, რომელიც მაშინვე წამოდგა, ნელი ნაბიჯით შემოუარა საწოლს და ლამის ძალით წაიყვანა ქალი გასასვლელისკენ.
       - აქ ერთ ამბავს ნუ ატეხავ ნატა, ბავშმა ისედაც ამდენი რამ გადაიტანა, სახლში წავიდეთ ცოტა დაისვენე და მერე ისევ მოვალთ, -უჩვეულოდ მშვიდი იყო კაცი, აშკარად დიდი გამოცდილება ჰქონდა ცოლის პანიკურ შემოტევებთან გამკლავების.
       - რას ნიშნავს ერთ ამბავს ნუ ავტეხავ, არ მახსოვხარო ამბობს, ახლა მეხსიერება დაკარგულის როლი უნდა ითამაშოს თუ რა ხდება?
       - ნუ გავიწყდება რომ ჩვენს შვილზე ლაპარაკობ ნატა, ვიღაც უცხოზე კი არა ჩვენს შვილზე.
       - სწორედ ამიტომ ვამბობ რომ იტყუება.

       ასე ლაპარაკ-ლაპარაკით გავიდნენ პალატიდან, იოანე მოღუშელი, შუბლშეკრული უსმენდათ, კარი რომ გაიხურეს მერეღა მიუბრუნდა ბალიშზე უღონოდ მისვენებულ გაფითრებულ გოგონას.
       - ნიცა ვერ გავიგე რას ამბობდა დედაშენი, მართლა არ გახსოვს ვინ არის?
       - ნიცა? ნიცა ვინ არის? ნიცას რატომ მეძახი? საერთოდ რა ხდება აქ, მგონი ჯოჯოხეთში მოვხვდი და ვერ ვხვდები, არადა ვიფიქრე რომ იმ ყველაფრის გამო რაც გადავიტანე ურიგოდ მეკუთვნოდა სამოთხის საგზური.
      - რას ამბობ პატარავ, ვერ ვხვდები რა გჭირს, -იოანე შეშფოთებული, აღელვებული უყურებდა და ცდილობდა გაეაზრებინა რა ხდებოდა მის თავს.
      - რა ხდება? გგონია ვიცი? მეც მინდა გავიგო რა ხდება და რა მჭირს, -შეშლილივით უელავდა თვალები, ღრმად სუნთქავდა, ალბათ ცოტა თუ აკლდა რომ გაგიჟებულიყო, გაჭირვებით ასწია ხელი, გაკვირვებული უყურებდა თხელ თეთრ, გრძელ თითებს რომლებსაც ლამაზად მოხატული გრძელი ფრჩხილები ამშვენებდა, არა, ეს აშკარად არ იყო მისი თითები.
       - ნიცა მისმინე, -იოანე მისკენ დაიხარა და ფრთხილად შეეხო ლოყაზე, მზერა გაურკვევლობით ჰქონდა სავსე, ჯერ ვერ ხვდებოდა რაში იყო საქმე, -ალბათ ავარიის ბრალია რომ რაღაცების გახსენება გიჭირს, ყველაფერი კარგად იქნება, არაფერზე ინერვიულო კარგი?
        - ავარიის? რომელი ავარიის? -უკვე ყველაფერი აერია თავში სადაც იყო იმაშიც კი შეეპარებოდა ეჭვი რომ ნანიკო ერქვა.
        - ავტოავარიაში მოყევი, გადაჭარბებული სიჩქარით მართავდი, მოსახვევში საჭე ვერ დაიმორჩილე და... სერიოზული არაფერი გჭირს, გულმკერდზე გაქვს მცირე დაზიანება და იარა შუბლზე, თავი დაარტყი, ალბათ სწორედ იმის ბრალია რომ ზოგ რამეს ვერ იხსენებ.
        - ავარია? ასეთი არაფერი მახსოვს, -დაეჭვებულმა მოჭუტა თვალები, მუცელზე მიიჭირა თითები, თითქოს ახლაც გრძნობდა იმ ცივ ბასრ ლითონს სხეულში და უხეშ თითებს ყელზე.
        - მთავარია რომ მე გახსოვარ, სხვა ყველაფერს მოევლება, ვერ გადავიტანდი რომ ასე უბრალოდ დაგვიწყებოდი, -თბილად გაუღიმა იოანემ, -ხომ გახსოვარ?
        - ხუმრობ? შენი დავიწყება როგორ შემეძლო იო, -უნებურად ისეთი ბრაზი და ირონია გაურია ხმაში იოანემ ცივად მოაშორა თითები ლოყიდან, -მახსოვხარ, თან ძალიან კარგად, უბრალოდ ვერ ვხვდები აქ რას აკეთებ და რატომ ამბობ რომ ჩემი ძმა ხარ, ან ის ხალხი ვინ იყო.
        - შენი ძმა ვარ ნიცა, შენი უფროსი ძმა, ისინი კი შენი დედა და მამა არიან, -იოანეს ახლა პირველად დაეტყო შეშფოთება, პირველად დაიწყო იმის გააზრება რომ სერიოზულ შემთხვევასთან ჰქონდა საქმე, პატარა დაიკო რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა აშკარად არ იყო კარგად.
        - შენ... ჩემი ძმა? ახლა რაღას თამაშობ? -გაცინება სცადა მაგრამ შუბლის ტკივილმა სახე დაუმანჭა, -მგონი მართლა მოვკვდი და ახლა უკვე ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული რომ ჯოჯოხეთში ვარ, როგორ შეიძლება შენ ჩემი ძმა იყო, სარკე... სარკე მომიტანე, ახლავე, -გამწარებულმა იყვირა როცა რაღაც უცნაურმა აზრმა გაუელვა თავში, უხმოდ წამოდგა იოანე ფეხზე, იქვე მდგარი პატარა მაგიდიდან სარკე აიღო და მიაწოდა...

        ენაჩავარდნილი უყურებდა გამოსახულებას რომელიც სარკიდან შემოსცქეროდა, უკვე აღარც ახსოვდა როდისმე თუ იყო ასეთი პატარა, ნორჩი და ლამაზი, ბოლო დროს სარკეში აღარც იხედებოდა იმდენად სძულდა საკუთარი თავი, ახლა კი ოცდაშვიდი წლის, ცხოვრებისგან დაღლილი და სიცოცხლემობეზრებული ქალის ნაცვლად თვრამეტი წლის ულამაზეს გოგონას ხედავდა, გრძელი ჩალისფერი თმითა და ლურჯი თვალებით.
        - ეს... ეს მე არ ვარ, მე... მე... -ენა დაება, სარკე მთელი ძალით მოიქნია და კედელს შეახეთქა, იგრძნო როგორ დაიხუთა გარემო, ჰაერი... ჰაერი სჭირდებოდა მაგრამ არსად იყო, შეხებას გრძობდა, ხელებზე, სახეზე, მუდარანარევი ხმა ჩაესმოდა, იოანე ეძახდა, გამოფხიზლებას სთხოვდა, იოანე რომელსაც ერთ დროს მისი ერქვა, იოანე რომლისაც ერთ დროს ღმერთივით სწამდა და სჯეროდა.
        - ნიცა გემუდარები თვალები გაახილე, -ამხელა კაცი ლამის იყო პატარა ბავშვივით ატირებულიყო, მკლავებში მოქცეულ თვალებმილულულ სუსტ სხეულს შეშლილი სახით დაჰყურებდა და დროდადრო კოცნით უფარავდა სახეს.
        - იო არ დამტოვო, -ძლივსგასაგონი ჩურჩული მოესმა, მერე პალატაში შემოვარდნილმა ექიმმა აიძულა ამდგარიყო და უკან დაეხია, გაშეშებული იდგა, მაგრად შეკრულ მუშტს კბენდა გამეტებით და თვალს არ აშორებდა გაფითრებულ, მიბნედილ სახეს...
-
        რბილი ყვითელი შუქი ოდნავ ანათებდა საავადმყოფოს პალატას, საწოლზე გულაღმა მწოლ გამხდარ, გაფითრებულ სხეულს ოდნავშესამჩნევად აუდ-ჩაუდიოდა მკერდი, იქვე მდგარ სავარძელში მჯდომს ეძინა იოანეს, დაჭმუჭნილი, მკერდზე რამდენიმე ღილზე შეხსნილი, იდაყვებამდე აკეცილი თეთრი პერანგიდან ძლიერი დაძარღვული მკლავები უჩანდა, გრძელი ფეხები ფართოდ ჰქონდა გაშლილი, დაღლილ, ფერდაკარგულ სახეზე დროდადრო ჩრდილი გადაურბენდა ხოლმე და წამდაუწუმ ენით ისველებდა გამშრალ ტუჩებს, ღრმად ეძინა თუმცა შფოთავდა, ალბათ რამე უსიამოვნო სიზმარს თუ ხედავდა, გრძელი წამწამები უთრთოდა, თვალის გუგები მოუსვენრად მოძრაობდნენ თხელი კანის ქვეშ, თითებს ნერვიულად ათამაშებდა და დროდადრო ძლიერად უჭერდა სავარძლის სახელურს...

       გაჭირვებით გაახილა თვალები ნანიკომ, საავადმყოფოს პალატის თეთრად შეფეთქილი ჭერი რომ დაინახა თავიდან ეხამუშა მერე გონება დაძაბა რომ გაეხსენებინა აქ როგორ მოხვდა, სახეშეშლილი ზურა გაახსენდა დანით ხელში, დედამთილის ვერდაფარული სიხარული მათი ჩხუბის დანახვისას, დარტყმა ახსოვს სახეზე, ახსოვს როგორ იწმენდდა გახეთქილ დასისხლიანებულ ტუჩებს, უკვე აღარ ტიროდა, უკვე ჩვეულ ყოველდღიურობად იყო მისთვის ქცეული ასეთი ტკივილი მაგრამ ის რაც შემდეგ იგრძნო...
        გაოგნებული დასცქეროდა მუცლიდან გამოჩრილ დანის სპილოსძვლისფერ ტარს, ეს დანა დედამთილის საამაყო კოლექციიდან იყო, ყოველთვის ამადლიდა ხოლმე თუკი ნანიკო გაბედავდა და ხელს მოკიდებდა, ალბათ როგორ გაცოფდებოდა როცა პოლიციელები ნივთმტკიცების სახით წაიღებდნენ, ზურას კი ძალიან დიდი ხნით გამოკეტავდნენ ციხეში.
         საძაგელი ქალი იყო ნატო, ისე კაცმა რომ თქვას მარტო დანას კი არა ყველაფერს ამადლიდა, პირველ რიგში კი მის საამაყო ვაჟკაცს, რამდენჯერ უთქვამს შენნაირი მათხოვრისთვის არ გამიზრდია ჩემი ბიჭიო, მასზე არ ბრაზობდა, კარგა ხანი იყო გაბრაზება შეწყვიტა იმიტომ რომ ისინი არაფერ შუაში იყვნენ მისი უბედურების დასაწყისთან, თუმცა ვინც შუაში კი არადა თავში იყო მისგან მხოლოდ ნაცრისფერი საფლავის ქვა და ორიოდე გოჯი მიწა იყო დარჩენილი ალბათ უკვე გახრწნილი ძვლებით და საზიზღრად მოფუთფუთე მატლებით სავსე...
        ხანდახან ნატრობდა რომ დედამისი ცოცხალი ყოფილიყო რათა შეძლებოდა პასუხი მოეთხოვა მისთვის, პასუხი მოეთხოვა ამ ჯოჯოხეთისთვის რომ გაწირა ისე თითქოს სიკეთეს უკეთებდა, თვრამეტი წლის იყო ნანიკო მოულოდნელად რომ გამოუცხადეს მისი მომავალი საქმროს შესახებ, ქორწილი ისე დაგეგმეს ზურა თვალით არ ყავდა ნანახი, მხოლოდ ის იცოდა რომ ზურას მამას და მამამისს საერთო ბიზნესი ჰქონდათ, ეს ქორწინება ოჯახების გასაძლიერებლად იყო საჭირო და კიდევ სხვა ასეთი უამრავი სისულელე რითაც დედამისი გამუდმებით უტენიდა ტვინს, ისიც გაარკვია რომ ზურას ოჯახს მხოლოდ მათი აქციები აინტერესებდა თორემ ქონება საკმარისზე მეტი ჰქონდათ, თანაც ნანიკოს ოჯახს ბევრი არაფერი გააჩნდა, მამამისი გამუდმებით სასმელსა და აზარტულ თამაშებში ფლანგავდა ფულს, დედასთან ამაზე დალაპარაკება რომ სცადა სიტყვაც კი არ ათქმევინა გაცოფებულმა ქალმა, იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი, შენი ქორწინება თუ გადაარჩენს ახლა ჩვენს ოჯახსო მოუჭრა მოკლედ.
       ქორწილამდე ცოტა ხნით ადრე დედამ ძალით წაიყვანა ექიმთან ქალიშვილობის აღსადგენად, მაშინ ძალიან ცუდად იყო ნანიკო, ნორმალურად ვერ აზროვნებდა, ჯერ ღალატი, მიტოვება და მერე დედამისის დაძალებით და მუქარით გაკეთებული აბორტი არ ჰქონდა მონელებული, ექიმთან წავიდეთო რომ უთხრა დედამისმა, შეზარა მისმა ასეთმა გულგრილობამ, წინააღმდეგობის გაწევა სცადა.
       - ექიმებთან სიარული თუ არ გინდოდა მაგაზე მაშინ უნდა გეფიქრა იმ ლაწირაკთან სანამ იგორავებდიო- უკივლა მთელი ხმით, -ახლავე მითხარი ვინ არისო კიდევ ერთხელ სცადა მისი პირიდან ინფორმაციის ამოგლეჯა მაგრამ ვერაფერი გააწყო, ექიმთან წაიყვანა, ოპერაცია გაუკეთა და ‘’ქალიშვილი’’ ჩააბარა ქმარს რომელსაც სულ ცალ ფეხზე ეკიდა მისი ქალიშვილობა.
-
       ძლივს წამოწია თავი, ბალიშს მიეყრდნო, პალატა დაკვირვებით მოათვალიერა და იქვე საწოლთან მდგარ სავარძელში მჯდარ იოანეს რომ მოკრა თვალი შიშისგან კინაღამ ხმამაღლა იყვირა, მის ჯერ კიდევ დაბინდულ გონებაში ელვისს სისწრაფით ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს ფიქრები და მოგონებები... ზურას საკუთარ სახლში, საკუთარ საძინებელში წაასწრო საყვარელთან ერთად არადა სულ ორი დღით იყო წასული სოფელში, დილით ადრე დაბრუნდა, სახლში შევიდა თუ არა სიტუაცია მაშინვე ეუცხოვა, დედამთილი თბილად შეეგება, გადაკოცნა და მიესიყვარულა.
       - როგორ ხარ? როგორ დაისვენე? გარგო ზურასგან შორს ყოფნამ?
       დაეჭვებულმა შეხედა ნანიკომ თვალებში ეშმაკებ აცეკვებულ ქალს, ის ასე უბრალოდ ღიმილით და თბილი ხმით არასდროს ესაუბრებოდა, აშკარა იყო რაღაც ჰქონდა ჩაფიქრებული, ის იყო პასუხის გაცემა დააპირა რომ ნატო იქვე სავარძელზე მიგდებულ ჩანთას დასწვდა.
        - მეც სულ რაღაც ათი წუთია რაც მოვედი, ზურა სახლშია, საძინებელშია ისვენებს ეტყობა, წავალ ხელს აღარ შეგიშლით, მიდი დაელაპარაკე იქნებ მოაგვაროთ სიტუაცია.
        გაოგნებული აუყვა ნანიკო მეორე სართულზე ამავალ კიბეებს, საძინებელს მიუახლოვდა თუ არა ხმაური მოესმა, ეხამუშა როცა ხმამაღალი ოხვრა და კვნესა გაიგონა ოდნავ შეღებული კარიდან, ფრთხილად მიუახლოვდა და უფრო ფართოდ გამოაღო, რომ ვთქვათ რაც დაინახა ძალიან გაუკვირდაო ტყუილი იქნებოდა, უბრალოდ გული დაწყდა, ეტკინა, ეწყინა, თავი საშინლად იგრძნო, უსუსურად, არაფრისმაქნისად, გამოყენებულად...
        სცენა ზედმეტად გულისამრევი იყო მისთვის, ზურა შიშველი გულაღმა იწვა საწოლზე, ია კი რომელსაც ყოველთვის მისი ბავშვობის მეგობრად წარმოადგენდნენ ხოლმე მთელი ძალით ხტუნაობდა მის ღირსებაზე ამხედრებული, ქერა თმა გაშლილი ჰქონდა, საკმაოდ მოზრდილი მკერდი მის მოძრაობებს მიყვებოდა და მასთან ერთად ხტოდა ჰაერში, თავი უკან ჰქონდა გადახრილი და დაბერილი ტუჩებიდან წარმოუდგენლად არარეალურ ხმებს გამოსცემდა, რაღაც საშუალოს კატის კნავილსა და გაძვინვარებული აფთრის ხავილს შორის, დროდადრო თხელი, ლამაზი ფრჩხილებით დამშვენებულ თითებს ენით ისველებდა და ძუძუსთავებს ისრესდა, პირზე დორბლმომდგარი ზურა კი მთელი ძალით უჭერდა თითებს მკვრივ საჯდომზე და ცდილობდა ბიძგები უფრო და უფრო ძლიერი და ღრმა გაეხადა, ოხრავდა, კვნესოდა, ღმუოდა, აღფრთოვანებული შესცქეროდა მასზე გადამჯდარს და თავაწყვეტილად მოჯირითეს, დიდხანს უყურებდა ფარულად ნანიკო, მაშინაც არ მოუშორებია თვალი როცა ზურამ მოხერხებულად ამოატრიალა ია, მუხლებზე დააყენა, მისი გრძელი თმა მაჯაზე დაიხვია და ხმამაღალი ოხვრით შეუერთდა მის სხეულს, არც მაშინ განძრეულა ადგილიდან როცა ორივემ ერთად მიაღწია ორგაზმს, მათ ნასიამოვნებ სახეებს უყურებდა, მოღლილ დაცვარულ სხეულებს...

        სანახაობით შეძრულმა საკუთარ მომრგვალებულ თეძოებზე ჩამოისვა ხელები, მერე საკმაოდ წამოზრდილ მუცელს, ჩასუქებულ წელს და ფეხებს დახედა, მოკლედ შეჭრილი თმა ჰქონდა, აქა იქ ჭაღარა შერეული, ამ ბოლო დროს წარბებსაც კი აღარ იკეთებდა, სპორტდარბაზში სიარულსაც მოუკლო და ზედმეტი თხუთმეტი კილოც მოიმატა, ია კი, ია ალბათ ყველა კაცის საოცნებო ქალი იყო, თუმცა ზურა მაშინაც კი არ მოფერებია ნანუკას ასე როცა იაზე ბევრად უკეთ გამოიყურებოდა, მათი სექსიც ყოველთვის მოვალეობის მოსახდელ რიტუალს ჰგავდა, ზურას არასდროს ერიდებოდა მისთვის იმის თქმა რომ არ უყვარდა, რომ იძულებული იყო ცოლად შეერთო, რომ ერთხელაც სამუდამოდ გათავისუფლდებოდა მისგან, ბოლო წლებში კი სიმთვრალის დროს მისი ცემა გართობად იქცა მისთვის, ვერავინ ვერასდროს ამჩნევდა ნანუკას დასიებულ სახეს, ჩალურჯებულ თვალს თუ გახეთქილ ტუჩს...
       ყოველთვის ეგონა რომ ეს ჯოჯოხეთი სამუდამოდ გაგრძელდებოდა, თუმცა იმ დღეს როცა გაბედა და ბოლომდე შეაღო საძინებლის კარი მისთვის ყველაფერი დასრულდა...

        არც თუ ისე შორეული მოგონებებიდან გამოერკვა, შეშინებულმა მოისვა ხელები მუცელზე, ჭრილობა არსად ჩანდა, მერე სახეზე გადაიტარა თითები, შუბლი შეხვეული ჰქონდა, გულის ფიცარი სტკიოდა, არსად იყო ნიშანი იმისა რაც მოხდა, ჯერ კიდევ სიზმარი ეგონა ის ყველაფერი რაც მაშინ ნახა და მოისმინა როცა პირველად მოვიდა გონს, ისიც სიზმარი ეგონა საოპერაციოში საკუთარ გაციებულ სხეულს რომ შეჰყურებდა, მერე ის მოიყვანეს ის პატარა გოგონა, სიკვდილი, მუსიკა, სინათლის სვეტი...
       ყველაფერი ერთბაშად აირია და აიბურდა მის გონებაში, გაჭირვებით წამოჯდა, სარკეს გადაწვდა რომელიც იქვე ტუმბოზე იდო, თვალები დახუჭა და ისე მიიტანა სახესთან, რამდენიმე წამს ღრმად სუნთქავდა, მერე როგორღაც გაბედა გამოსახულებისთვის შეეხედა, -ღმერთო ჩემო, -აღმოხდა გაოგნებულს, სარკიდან ულამაზესი გოგონა შემოსცქეროდა, სწორედ ის გოგონა ვისი სიკვდილიც საკუთარი თვალით იხილა და მიღმიერ სამყაროში მის გამგზავრებასაც კი შეესწრო.
        გაოცებული ითვალიერებდა სხეულს, თხელ მკლავებს, გრძელ თითებს, გამხდარ, ჩამოქნილ ფეხებს, მომრგვალებულ თეძოებს, პატარა მაგრამ მკვრივ მკერდს, გრძელ ყელს... არა, ეს არ იყო სიზმარი, ეს სხეული მას ეკუთვნოდა, ჯერ ვერ ხვდებოდა, ვერ აანალიზებდა რა მოხდა მაგრამ ერთ რამეში უკვე კარგად იყო დარწმუნებული, არ მომკვდარა და ღმერთმა რატომღაც ცხოვრების თავიდან დასაწყებად მეორე შანსი მისცა, თანაც როგორი შანსი, იოანეს პატარა, საყვარელი დაიკოს სხეულში იყო გამომწყვდეული.
       მოღუშულმა შეავლო თვალი ჯერ კიდევ მძინარ იოანეს, გაახსენდა ახალ სკოლაში გადასვლის შემდეგ როგორ გაიცნეს ერთმანეთი, პირველად ის გამოუტყდა გრძნობებში, მასზე ორი წლით იყო დიდი, მაშინ თექვსმეტი წლის იყო ნანუკა, სიგიჟემდე შეუყვარდა ეს ყველასგან გამორჩეული ქარიზმატული შავთვალება ბიჭი, ისიც სიყვარულს ეფიცებოდა და ბედნიერ ერთობლივ მომავალს პირდებოდა, სკოლის ბანკეტზე ჩააბარა თავისი ქალწულობა...

      შუბლი უსიამოვნოდ შეჭმუხნა როცა გაახსენდა მათი ერთად ყოფნის შემდეგ როგორ გაცივდა მის მიმართ იოანე, თითქმის ვეღარ ნახულობდა, ვერ ელაპარაკებოდა, დაახლოებით ორი თვის შემდეგ, საკუთარ მეთვრამეტე დაბადების დღეზე ცუდად რომ გახდა და ორჯერ აერია გული, მისმა დაქალმა აიძულა ტესტი გაეკეთებინა, სამყარო თავზე ჩამოექცა როცა ტესტმა დადებითი შედეგი აჩვენა, ბევრი არ უფიქრია, მაშინვე იოანეს დაურეკა, ძლივს დაითანხმა შეხვედრაზე, იქვე სახლთან ახლოს მდებარე პარკში შეხვდნენ, ყველაფერი უთხრა, ტესტი აჩვენა...
        ნამდვილად არ უფიქრია რომ როგორც ფილმებშია ისეთი რეაქცია ექნებოდა და სიხარულისგან ჭკუაზე შეიშლებოდა მაგრამ იმასაც არ ელოდა რაც მან გააკეთა, გაგიჟდა, გაცოფდა, ყელში სწვდა სიბრაზისგან თვალებჩასისხლიანებული, კახპა უწოდა, ალბათ სპეციალურად დაორსულდი რომ შემეტენოო უყვიროდა, ორ კვირაში საზღვარგარეთ მივდივარ სასწავლებლად და უფლებას არ მოგცემ ყველაფერი ჩამიშალოო, მე ახალგაზრდა ვარ, რა დროს ჩემი მამობაა, ახლა ვიწყებ ცხოვრებას, ყველაფერი წინ მაქვს, ახლავე წამოდი საავადმყოფოში და მოიშორეო...
         მას მერე იოანე აღარ უნახავს, ძლივს დაიხსნა მისგან თავი, გულამოვარდნილი, ატირებული მივიდა სახლში და პირდაპირ დედამისს შეეჩეხა, იძულებული გახდა ყველაფერი მოეყოლა მისთვის მერე კი ისე განვითარდა მოვლენები როგორც...

         - ჯანდაბა, ახლა რა უნდა გავაკეთო, -ამოიოხრა და კიდევ ერთხელ შეათვალიერა სარკეში საკუთარი თავი, -ნიცა, ესე იგი ნიცა არა? ანუ ეს არის შენი სამართალი? -თავი უკან გადახარა და მაღლა აღაპყრო თვალები, იმის იმედი არ ჰქონია რომ ღმერთს დაინახავდა თუმცა იმის მერე რაც მოხდა არც ეს იქნებოდა გასაკვირი, ნელ-ნელა იწყებდა ნანიკო იმის გაცნობიერებას თუ რა შეემთხვა, რა მნიშვნელობა ჰქონდა რატომ და რისთვის, მთავარია რომ მეორე შანსი მიეცა ცხოვრების თავიდან დასაწყებად და ამ შანსს აუცილებლად გამოიყენებდა, ყველას აგებინებდა პასუხს საკუთარი დანგრეული და უაზროდ გაფლანგული სიცოცხლისთვის, პირველ რიგში კი იოანეს, მისი უბედურების სათავეს, მისი პირადი ჯოჯოხეთის დასაწყისს, მის კოშმარულ წარსულს...
         უყურებდა სავარძელში უცოდველი ბავშვივით მძინარს და მის არეულ ტკივილით და გაურკვევლობით სავსე გონებაში სასტიკი შურისძიების გეგმა მწიფდებოდა, უყურებდა მის სახეს ასე ნაცნობს და ასე შორეულს, იოანე ნამდვილად აღარ იყო ის პატარა ბიჭი რომელიც ახსოვდა, ახლა ბევრად უკეთ გამოიყურებოდა, ჩამოყალიბებული, ძლიერი, სიმპათიური მამაკაცი იყო, მართალია მის ფოტოებს ხშირად ათვალიერებდა ხოლმე სოციალურ ქსელებში მაგრამ ახლოდან მაინც სულ სხვანაირი ჩანდა, თითქოს უფრო მაღალი იყო და ეს კუნთებიც... ძლიერი მკერდი რომელიც ჩახსნილი პერანგიდან მოუჩანდა, დაძარღვული მკლავები, გამოკვეთილი ყბები, ვნებიანი ტუჩები, თვითონაც ვერ მიხვდა როდის გაჩერდა მისი მზერა შარვლის სათავესთან და როდის ჩამოუყვა ქვემოთ...
         მიუხედავად მისი გეგმებისა რომლებიც თანდათან ლაგდებოდა მის გონებაში, მიუხედავად იმისა რომ იოანე სძულდა და მასზე შურისძიებას გეგმავდა მაინც ვერაფერს უხერხებდა მის მიმართ გაჩენილ დაუოკებელ ლტოლვას, იქნებ ეს იმის ბრალი იყო რომ ზურასთან არასდროს ჰქონია სრულფასოვანი სექსუალური ცხოვრება, არასდროს უგრძვნია თავი სავსედ და კმაყოფილად, იქნებ სწორედ ამის ბრალი იყო რომ ახლა საიდანღაც უკითხავად მოვარდნილი ბინძური ფანტაზიების გამო ფეხებსშორის სისველეს გრძნობდა და პირგამშრალი თავისდა უნებურად ისრესდა დაბერილ და გამაგრებულ მკერდს...

        ტელეფონის ზარმა გამოარკვია ფანტაზიებიდან, შეეცადა ისეთი სახე მიეღო ვითომ ახლახანს გამოფხიზლდა, უყურებდა როგორ გაახილა თვალები იოანემ, როგორ წამოჯდა და როგორ გაუბრწყინდა სახე მისი დანახვისას.
        - ნიცა პატარავ, გაიღვიძე? ხომ კარგად ხარ?
-
        უკვე ორი კვირა იყო რაც ნანუკა საავადმყოფოდან გაწერეს და ახლა მისთვის სრულიად უცხო გარემოში, უცხო ადამიანების გარემოცვაში, ფეშენებელურ, სასახლის მსგავს კერძო სახლში ცხოვრობდა ქალაქის განაპირას, ჯერ კიდევ აწუხებდა ღამღამობით კოშმარები და ყვირილით ეღვიძებოდა თუმცა ყველანაირად ცდილობდა ახალი ცხოვრებისთვის ფეხი აეწყო, რომ არა ის უცნაური და დაუჯერებელი შემთხვევა თუ მეორე შანსი, ალბათ ამ სახლში გატარებულ დროს საუკეთესო კურორტზე დასვენებას შეადარებდა მით უფრო მას შემდეგ რაც გადაიტანა და რა ცხოვრებაც გამოიარა, მართალია სიმდიდრე და ფუფუნება არც აწ უკვე ყოფილი ქმრის სახლში აკლდა მაგრამ იქ არაფერი იყო მისი, იმ სახლში ძაღლადაც არ თვლიდნენ, ზურას გვერდით ტკვილის და დამცირების მეტი არაფერი გამოუცდია, ყველაფერი იმდენად ჰქონდა მობეზრებული აღარ აინტერესებდა როგორ გამოიყურებოდა, რას ჭამდა ან რა ეცვა, აქ კი მიუხედავად იმისა რომ უამრავი უცხო ადამიანი ეხვია გარს ყველასგან გრძნობდა სითბოს და მხარდაჭერას, ნატოს სიცივე და უაზრო პანიკური გამოხტომები რომ არა ყველაფერი მართლა იდეალურად იყო, თავს ჯერ ისევ სუსტად გრძნობდა და თავის უზარმაზარ საძინებელში უმეტეს დროს ძილში ან კითხვაში ატარებდა, ექიმები სახლში მიდიოდნენ და აკონტროლებდნენ მის მდგომარეობას, რამდენჯერმე მეგობრებმაც მიაკითხეს სანახავად რომელთაგან რა თქმა უნდა ვერავინ იცნო და მეორედ აღარც მოუსურვებია მათთან შეხვედრა, ერთადერთი ვისი ნახვაც ყოველთვის სიამოვნებდა იოანე იყო, იოანეს დანახვა წარსულს ახსენებდა, იმას ახსენებდა რომ ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, რომ ჯერ კიდევ ჰქონდა ცხოვრების აზრი და მიზნები, თანაც რაც არ უნდა ძნელი ყოფილიყო საკუთარ თავთან ამაში გამოტყდომა მაინც აღიარებდა რომ ყველაფრის მიუხედავად ეს მამაკაცი სიგიჟემდე იზიდავდა და სურდა, მერე რა რომ ახლა მისი ძმა ერქვა, ნანუკასთვის ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მაგრამ ის თუ რას იფიქრებდა ამ ყველაფერზე იოანე... ეს პრობლემა იყო თუმცა არა გადაულახავი.
        ნელ-ნელა კალაპოტში დგებოდა მისი ცხოვრება, უკვე მიეჩვია ახალ გარეგნობას, მოსწონდა უნაკლო ნორჩი კანი და გრძელი ხშირი თმა, ულამაზესი სახე და სხეულის ფორმები, მოსწონდა რომ ნიცას ეძახდნენ, იმდენად შეეჩვია ახალ სახელს თვითონაც კი ნიცას უწოდებდა ხოლმე ფიქრებში საკუთარ თავს, ერთი წამითაც კი არ უფიქრია იმაზე ესაუბრა ვინმესთან რაც სინამდვილეში მოხდა, რომ ესაუბრა მაინც არავინ დაუჯერებდა, შეიძლებოდა ფსიქიატრიულში ამოეყო თავი არადა ახლა მეტი პრობლემა არაფერში სჭირდებოდა, მხოლოდ დრო, ცოტაოდენი დრო უნდა მოეგო, სიმშვიდე, სიწყნარე და დასვენება თუ დაეხმარებოდა აზრების მოკრებაში და ახალი ცხოვრების დასაწყებად გეგმების დაწყობაში, იმასაც კი მიეჩვია რომ ის საძაგელი ქალი უნდა აეტანა თავს მის დედას რომ უწოდებდა არადა დედის საერთოდ არაფერი ეცხო, მიეჩვია რომ აღარ უნდა ეუცხოვა როცა ის კაცი ვინც მამად უნდა აღექვა ეხუტებოდა, კოცნიდა და ეუბნებოდა როგორ უყვარდა და ეძვირფასებოდა, ყველაფერს შეეჩვია იოანეს სიახლოვის გარდა...
       - შეიძლება შემოვიდე? -ნაცნობი ხმა მოესმა და გაჭირვებით წამოჯდა საწოლში, კარი გაიღო და თითქოს მთელი ოთახი წამში გაანათა იოანეს მომღიმარმა სახემ, შევიდა, მიუახლოვდა და საწოლზე ჩამოუჯდა, ახლა უფრო სხვანაირი ჩანდა, უფრო დასვენებული, სიმპათიური და აუტანლად მიმზიდველი...
       - აქ რატომ ხარ იო, მეგონა დასვენების დღეები მარტასთან ერთად უნდა გაგეტარებინა ქალაქგარეთ, დილით არ უნდა წასულიყავი? -ყურადღებით შეათვალიერა მისი მომღიმარი სახე და ყველანაირად ეცადა თვითონაც ღიმილით ეპასუხა როცა სახეზე მისი გრილი თითები შეეხო.
       - ვაპირებდი მაგრამ გადავიფიქრე, ჯერ არ მინდა შენი მარტო დატოვება, -თბილად უთხრა, დაიხარა და შუბლზე აკოცა ნაზად, უნებურად მინაბა თვალები ნიცამ.
       - მე კარგად ვარ იოანე, ხომ ხედავ თავს მშვენივრად ვგრძნობ, თანაც მარტას ალბათ ძალიან ეწყინა რომ ჩემს გამო გადადე მასთან ერთად დასვენება.
       - როგორმე გადაიტანს, -იოანემ უდარდელად აიჩეჩა მხრები.
       - იჩხუბეთ? -გაკვირვებულმა აზიდა წარბები ნიცამ, -ჩემს გამო? კარგი რა იო, მგონი ისედაც არ მოვწონდი და ახლა სულ მთლად შემიძულებს.
       - არ გახსოვს მაგრამ შენ და მას ყოველთვის კარგი ურთიერთობა გქონდათ, მეგობრობდით, არა მგონია ასეთი სისულელის გამო შენზე გული დაწყდეს.
       - ჰოო... თვითონ მარტამაც მითხრა რომ ვმეგობრობდით მაგრამ რატომღაც მიჭირს დაჯერება, სულ რამდენჯერმე იყო მოსული ჩემს სანახავად და სულაც ვერ ვიგრძენი მისგან სითბო და სიყვარული.
       - აქ სხვა რაღაცაშია საქმე პატარავ, მართალია მარტას არ უნდოდა მე მეთქვა შენთვის მაგრამ მაინც მოგიყვები, ჩვენ სულ რაღაც სამი თვეა რაც ურთიერთობა გვაქვს, მანამდე თქვენ მეგობრობდით მაგრამ მარტას მოვწონდი თურმე, დაახლოებით სამი თვის წინ ჩემს დაბადების დღეზე გამომიტყდა გრძნობებში, მერე ბევრი დავლიეთ და ხომ გესმის... როგორც ხდება ხოლმე... ამ თემაზე შენთან ლაპარაკი მიჭირს, -საყვარლად აუწითლდა ღაწვები იოანეს და მისმა ასეთმა მდგომარეობამ საოცრად გაახალისა ნიცა.
       - ანუ არ გიყვარს, გამოდის რომ მარტამ შეგაცდინა.
       - მთლად ასეც არ ვიტყოდი, მომწონს მასთან ურთიერთობა, ერთმანეთს კარგად ვეწყობით, შენ ჩვენი ურთიერთობის შესახებ არაფერი იცოდი.
       - მატყუებდით?
       - მარტას არ უნდოდა გცოდნოდა, ეგონა თუ გაიგებდი წინააღმდეგი იქნებოდი, ახლა კი მიუხედავად იმისა რომ ჩვენი ურთიერთობის წინააღმდეგი არ ხარ მაინც უკმაყოფილოა, არ მოსწონს შენთან რომ უფრო მეტ დროს ვატარებ ვიდრე მასთან.
       - ჩემზე ეჭვიანობს? როგორი ეგოისტი ყოფილა თურმე, ესე იგი ამიტომ მიბღვერს ხოლმე ასე, -ხმამაღლა გაეცინა ნიცას თუმცა ეგოისტურად ესიამოვნა იოანეს სიტყვები.
       - ჰო მგონი მართლა ეჭვიანობს თუმცა ახლა იმაზე მეტად მარტა რას ფიქრობს ის მაინტერესებს შენ რატომ ხარ ასეთი მოწყენილი, რა გჭირს, ისევ დედაშენმა მოგიშალა ნერვები?
       - არა, დედა ამჯერად არაფერ შუაშია, შეიძლება რაღაც გკითხო იო?
       - მკითხე, რა გაინტერესებს?
       - რაღაცას ვერ ვხვდები, ხომ იცი ჯერ ვერაფერს ვიხსენებ, შენ ამბობ რომ ჩემი ძმა ხარ მაგრამ დედას დედას არ ეძახი, ვიცი რომ დათო ორივე ჩვენგანის მამაა მაგრამ ნატო... თავიდან ვიფიქრე რომ უბრალოდ ცუდი ურთიერთობა გქონდათ, მერე როცა შენი და მისი ასაკი გავიგე...
       ყურადღებით უსმენდა იოანე და ღიმილს ვერ იკავებდა ნიცას კი მისი ღიმილი და ასეთი თბილი დამოკიდებულება ურევდა გონებას და უკვე თითქმის დაწყობილ გეგმებს.
       - ბოდიში პატარავ, სულ მავიწყდება რომ ბევრი რამ მაქვს შენთვის მოსაყოლი, მიიწიე, გვერდით მოგიწვები და ისე ვისაუბროთ, -უბოდიშოდ უბიძგა მხარზე და ნიცამაც დაჰიპნოზებულივით გაუთავისუფლა ადგილი საწოლში, ვერც მაშინ გააკეთა ვერაფერი როცა იმ კაცმა თავს მის ძმას რომ ეძახდა მკლავი მოხვია და გულზე მიიხუტა, დანებდა, მოდუნდა, თვითონაც მიეკრო და ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი სადღაც მეხსიერების შორეულ კუნჭულში რომ ჰქონდა შემორჩენილი...
       - თორმეტი წლის ვიყავი დედაჩემი რომ დაიღუპა, -საუბარი დაიწყო იოანემ და თან ნიცას თმაში დააცურებდა თითებს, -ავთვისებიანი სიმსივნე ჰქონდა, მისი სიკვდილიდან მალევე, დაახლოებით ერთი წლის შემდეგ მამამ ცოლად დედაშენი მოიყვანა, დედაშენი მასთან მუშაობდა თანაშემწედ, თურმე დედას სიცოცხლეშივე ჰქონიათ ურთიერთობა, რომ დაქორწინდნენ უკვე რვა თვის ორსული იყო, ჩვენთან გადმოსვლიდან ერთ თვეში დაიბადე, ვაღიარებ ნატა არასდროს მომწონდა, სიყვარულზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია, საშინლად ცივი და ანგარებიანი ქალია და მასაც არ ვეხატები გულზე მაგრამ შენ... შენ როგორც კი პირველად დაგინახე მას შემდეგ ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილი გახდი, ფაქტობრივად ჩემი გაზრდილი ხარ და ძალიან მიყვარხარ პატარა დაიკო.

        უსმენდა ნიცა და გულზე ეკლად ესობოდა მისი ყოველი სიტყვა, მისი ნათქვამი ‘’დაიკო’’ კაცი რომელმაც ცხოვრება დაუნგრია, რომელიც საშინლად მოექცა და რომელიც მაინც სიგიჟემდე სურდა დას ეძახდა, მასში პატარა ბავშვს ხედავდა, არადა როგორ უნდოდა ახლა ამ უბრალო წმინდა დაძმური ჩახუტების მაგივრად გიჟური ალერსით გაეთანგა, კვდებოდა ისე უნდოდა ტუჩებზე მისი ტუჩების, სხეულზე მისი შიშველი სხეულის შეგრძნება, იმ გრძელი თლილი თითებით ახლა მის თმაში რომ დააცურებდა იოანე, მკერდზე უნდოდა შეხებოდა, უნდოდა უხეშად დაესრისა მისი ძუძუები, იმ საოცრად ვნებიანი ტუჩებით დაელაშქრა მისი სხეულის ყოველი სანტიმეტრი, მერე ფეხებშორის...
       - მისმენ ნიცა? ჩაგეძინა? -იოანემ ფრთხილად აკოცა თავზე და მერე ნაზად გადააწვინა ბალიშზე, თავის მომძინარების მეტი სხვა არაფერი დარჩენოდა ნიცას, საშინლად იყო აღგზნებული, გაავებული და საკუთარ თავზე ეშლებოდა ნერვები იმის გამო რომ ამ უადგილოდ შემოჩენილ გრძნობებს ვერაფერს უხერხებდა.
-
        - დღეს შენი ფსიქოლოგი მოვა, -ნატომ წინ ცხელი ჩაით სავსე ჭიქა დაუდგა ნიცას და მერე თავის ქმარს მიუჯდა გვერდით.
        - იოანე არ მოსულა? -ნიცამ მოწყენილმა მოავლო მზერა სასადილო ოთახს და უგულოდ მოკბიჩა კარაქწასმული გახუხული პური.
        - რა დროს იოანეა არ გესმის რას გეუბნები? -ხმას აუწია ნატამ, -უკვე ერთი თვეა რაც საავადმყოფოდან გამოგწერეს და იოანეს მეტი არავინ და არაფერი გახსოვს, საერთოდ არ ცდილობ გამოჯანმრთელებას, ფსიქოლოგს არ ელაპარაკები, ჩვენთანაც არ გინდა ურთიერთობა.
        - გეყოფა შეეშვი ბავშს, -დათომ ისეთი სახით გადახედა ცოლს იმწამსვე გააჩუმა, -მშვენივრად იცი რასაც ამბობენ ექიმები, ისიც სასწაულია რომ ცოცხალი და ჯამრთელი გვყავს და არანაირი პრობლემა არ აქვს, დროთა განმავლობაში ყველაფერი გაახსენდება, ჭამე შვილო, -ახლა ნიცას მიუბრუნდა და თბილად გაუღიმა, -იოანემ დარეკა რომ ცოტა დააგვიანდება, საღამოს შემოივლის.
        - აქ რატომ არ ცხოვრობს? -იკითხა თუმცა მშვენივრად იცოდა პასუხი, უხერხულად შეიშმუშნა დათო, ნატომ გაბოროტებულმა შეკრა წარბები.
        - შენი ძმა პატარა ბავშვი აღარ არის, ზრდასრული მამაკაცია და ალბათ ურჩევნია რომ მარტო იცხოვროს, შენ შენს თავს მიხედე და ის ფსიქოლოგიც არ გააქციო თორემ შემომაკვდები, -ხვალისთვის სტილისტი და ვიზაჟისტიც დავიბარე შენთან, დილით მოვლენ...
        - სტილისტი და ვიზაჟისტი რაში მჭირდება, -უხეშად გააწყვეტინა ნიცამ სიტყვა თუმცა ნატოს აწეული წარბების და მოღუშული სახის დანახვისას აღარ გაუგრძელებია.
        - როგორ თუ რაში გჭირდება, ახლა არ მითხრა რომ არ გახსოვს, ხვალ საღამოს ბაჩი ბრუნდება საქართველოში, გაუხარდება თუ აეროპორტში დახვდები.
        - მაკიაჟის გარეშე რომ დავხვდე გული დაწყდება?
        - გაგიჟდი? -ისე შეიცხადა ნატომ თითქოს რაღაც სასწაული ეთქვა ნიცას, -ყველა იქ იქნება, ბაჩის მშობლები, მეგობრები, საუკეთესოდ უნდა გამოიყურებოდე, ბოლოს და ბოლოს შენი საქმროა, ამდენი ხანია ერთმანეთი არ გინახავთ.
        - საქმრო რომელსაც ერთხელაც კი არ გავხსენებივარ, ერთი თვეა რაც საავადმყოფოდან სახლში დავბრუნდი და არ დაურეკავს, არ მოვუკითხივარ და საერთოდ რა დროს საქმროა, თვრამეტი წლის ვარ...
        - ზედმეტი მოდგის, -ამჯერად დათომ აიმაღლა ხმა, ბაჩი ჩემი ბიზნეს პარტნიორის შვილია, დიდი ხანია შეთანხმება გვაქვს დადებული, თქვენი ქორწინება ჩვენს საქმეს გააერთიანებს და გააძლიერებს, ასე რომ არ გაბედო და არაფერი აურიო გესმის?

        სახეზე ღიმილშერჩენილი ათამაშებდა ხელში ჩანგალს და იმ კაცს უსმენდა რომელიც ამ წუთამდე რატომღაც ადამიანად მიაჩნდა თუმცა მისი ღიმილი, თბილი ხმა და მოფერებაც ისეთივე ყალბი აღმოჩნდა როგორიც მთლიანად ეს გარემო იყო, ეს ერთი თვე რაც ამ სახლში გაატარა სრულიად საკმარისი იყო იმისთვის რომ სიტუაციას შეჩვეოდა და გამოჯანმრთელებულიყო, ახლა კი აღარ აპირებდა მათი უაზრო გამოხტომების ატანას, ნამდვილად არ უნდოდა ახალი ცხოვრება სხვისი შეხედულებების და საჭიროებების მიხედვით მოეწყო და ასე ტყუილუბრალოდ გაეფლანგა მეორე შანსი, თანაც უამრავი გეგმა ჰქონდა განსახორციელებელი და მხოლოდ ხელს თუ შეუშლიდნენ...
        - საკმარისია, -მთელი ძალით დაარტყა გაშლილი ხელისგული მაგიდაზე და ფეხზე წამოდგა, ამაყად მხრებში გაშლილმა, უშიშრად გაუსწორა თვალი მისი რეაქციით გაოგნებულ ცოლ-ქმარს, -საკმარისია რაც გისმინეთ, ახლა თქვენ მომისმინეთ და დაიმახსოვრეთ რასაც გეტყვით, ჩემთან დაკავშირებით გეგმებს ტყუილად აწყობთ, ფეხებზე მკიდია თქვენი ბიზნესიც და ეს ჩემთვის არასასურველი ქორწინებაც, თუ ზედმეტად მომაბეზრებთ თავს დღესვე წავალ ამ სახლიდან.

        - რას ამბობ, როგორ ბედავ, -გამწარებული წამოხტა ფეხზე ნატო და სიბრაზისგან სახეაწითლებულ დათოს გადახედა, -ვერსადაც ვერ წახვალ, უფლებას არ გაძლევ რომ ამ სახლიდან ფეხი გაადგა.
        - ხომ არ დაგავიწყდა რომ თვრამეტი წლის ვარ, მაშინ წავალ როცა მომინდება.
        - და როგორ აპირებ ცხოვრებას? -დათომ საიდანღაც შეკოწიწებული სიმშვიდით გამოსცრა კბილებში, -სად უნდა იცხოვრო ან თავი როგორ უნდა გაიტანო, გგონია ჩვენ დაგეხმარებით? გგონია შეძლებ მარტო ცხოვრებას? არაფერი არ იცი, არაფერი არ გეხერხება...
        - იოანე დამეხმარება, -დაუფიქრებლად წამოსცდა და იმწამსვე ზურგს უკან ნაცნობი სხეულის სიახლოვე და სითბო იგრძნო.
       - მიხარია რომ მე გაგახსენდი დაიკო, -ყურთან მოესმა მისი ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვები და მიუხედავად იმისა რომ მის სახეს ვერ ხედავდა მაინც მიხვდა როგორ იღიმოდა იოანე.
        - მეგონა საღამომდე ვერ გნახავდი, -ათრთოლებული ხმით უთხრა მოულოდნელი მხარდაჭერისგან აღელვებულმა, თურმე რა კარგი ყოფილა იმის შეგრძნება რომ ვიღაც მხარს გიჭერს და ზურგს გიმაგრებს, რომ შენც ცხოვრებაში არსებობს ვიღაც ვისი უპირობო მხარდაჭერის იმედიც ყოველთვის და ყველგან შეიძლება გქონდეს.
        - რატომღაც ვიფიქრე რომ დაგჭირდებოდი და არ შევმცდარვარ, მიდი ბარგი ჩაალაგე და გაემზადე, მე აქ დაგელოდები, -ფრთხილად შეეხო წელზე, თავისკენ მიიზიდა, მხურვალე ტუჩებით საფეთქელზე აკოცა ახალი სასიამოვნო შეგრძნებებით პირთამდე სავსეს...

-
პირველი ნაწილის დასასრული

მეორე ნაწილს ახლა ვწერ და ვეცდები მალე ავტვირთო, ალბათ დაახლოებით ერთ კვირაში :)

თუ კომენტარებში აზრს გამიზიარებთ ისტორიის შესახებ ძალიან გამახარებთ :)